αναπόδεικτος

See also: ἀναπόδεικτος

Greek

Etymology

From Ancient Greek ᾰ̓νᾰπόδεικτος. See ἀποδείκνῡμι (apodeíknūmi, “demonstrate”) and ἀποδεικνύω. Morphologically, from ανα- (“re-”) +‎ απόδειξη (“proof”).

Pronunciation

• IPA^(key): /anaˈpoðiktos/
• Hyphenation: α‧να‧πό‧δει‧κτος

Alternative forms

• αναπόδειχτος (anapódeichtos) (demotic pronunciation)

Adjective

αναπόδεικτος • (anapódeiktos) m (feminine αναπόδεικτη, neuter αναπόδεικτο)

1. unproven, unproved, unsubstantiated

Declension

Declension of αναπόδεικτος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	αναπόδεικτος •	αναπόδεικτη •	αναπόδεικτο •	αναπόδεικτοι •	αναπόδεικτες •	αναπόδεικτα •
genitive	αναπόδεικτου •	αναπόδεικτης •	αναπόδεικτου •	αναπόδεικτων •	αναπόδεικτων •	αναπόδεικτων •
accusative	αναπόδεικτο •	αναπόδεικτη •	αναπόδεικτο •	αναπόδεικτους •	αναπόδεικτες •	αναπόδεικτα •
vocative	αναπόδεικτε •	αναπόδεικτη •	αναπόδεικτο •	αναπόδεικτοι •	αναπόδεικτες •	αναπόδεικτα •

Synonyms

• αβάσιμος (avásimos, “not well founded”)
• ατεκμηρίωτος (atekmiríotos, “unsubstantiated”)
• αποδεδειγμένος (apodedeigménos, “proven”, participle) (formal)
• αποδειγμένος (apodeigménos, “proven”, participle) (demotic)

Antonyms

• τεκμηριωμένος (tekmirioménos, “substantiated”, participle)

Derived terms

• αναπόδεικτα (anapódeikta, adverb)