παραλληλότης

Ancient Greek

Etymology

From πᾰρᾰ́λληλος (parállēlos, “pleonastic, redundant”) +‎ -της (-tēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ral.lɛː.ló.tɛːs/ → /pa.ral.liˈlo.tis/ → /pa.ra.liˈlo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ral.lɛː.ló.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.ral.le̝ˈlo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.ral.liˈlo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.ral.liˈlo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.ra.liˈlo.tis/

Noun

πᾰρᾰλληλότης • (parallēlótēs) f (genitive πᾰρᾰλληλότητος); third declension

1. repetition

Declension

Third declension of ἡ πᾰρᾰλληλότης; τῆς πᾰρᾰλληλότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ πᾰρᾰλληλότης hē parallēlótēs	τὼ πᾰρᾰλληλότητε tṑ parallēlótēte	αἱ πᾰρᾰλληλότητες hai parallēlótētes
Genitive	τῆς πᾰρᾰλληλότητος tês parallēlótētos	τοῖν πᾰρᾰλληλοτήτοιν toîn parallēlotḗtoin	τῶν πᾰρᾰλληλοτήτων tôn parallēlotḗtōn
Dative	τῇ πᾰρᾰλληλότητῐ têi parallēlótēti	τοῖν πᾰρᾰλληλοτήτοιν toîn parallēlotḗtoin	ταῖς πᾰρᾰλληλότησῐ / πᾰρᾰλληλότησῐν taîs parallēlótēsi(n)
Accusative	τὴν πᾰρᾰλληλότητᾰ tḕn parallēlótēta	τὼ πᾰρᾰλληλότητε tṑ parallēlótēte	τᾱ̀ς πᾰρᾰλληλότητᾰς tā̀s parallēlótētas
Vocative	πᾰρᾰλληλότης parallēlótēs	πᾰρᾰλληλότητε parallēlótēte	πᾰρᾰλληλότητες parallēlótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

Further reading

• “παραλληλότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• παραλληλότης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette