σπένδω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *spend-. Cognate to Latin spondeo.

Verb

σπένδω • (spéndō)

1. to libate

Conjugation

   Present: σπένδω, σπένδομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σπένδω	σπένδεις	σπένδει	σπένδετον	σπένδετον	σπένδομεν	σπένδετε	σπένδουσῐ(ν)
	subjunctive	σπένδω	σπένδῃς	σπένδῃ	σπένδητον	σπένδητον	σπένδωμεν	σπένδητε	σπένδωσῐ(ν)
	optative	σπένδοιμῐ	σπένδοις	σπένδοι	σπένδοιτον	σπενδοίτην	σπένδοιμεν	σπένδοιτε	σπένδοιεν
	imperative		σπένδε	σπενδέτω	σπένδετον	σπενδέτων		σπένδετε	σπενδόντων
middle/ passive	indicative	σπένδομαι	σπένδῃ, σπένδει	σπένδεται	σπένδεσθον	σπένδεσθον	σπενδόμεθᾰ	σπένδεσθε	σπένδονται
	subjunctive	σπένδωμαι	σπένδῃ	σπένδηται	σπένδησθον	σπένδησθον	σπενδώμεθᾰ	σπένδησθε	σπένδωνται
	optative	σπενδοίμην	σπένδοιο	σπένδοιτο	σπένδοισθον	σπενδοίσθην	σπενδοίμεθᾰ	σπένδοισθε	σπένδοιντο
	imperative		σπένδου	σπενδέσθω	σπένδεσθον	σπενδέσθων		σπένδεσθε	σπενδέσθων
		active				middle/passive
infinitive		σπένδειν				σπένδεσθαι
participle	m	σπένδων				σπενδόμενος
	f	σπένδουσᾰ				σπενδομένη
	n	σπένδον				σπενδόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: σπένδεσκον, σπενδεσκόμην (Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σπένδεσκον	σπένδεσκες	σπένδεσκε(ν)	σπενδέσκετον	σπενδεσκέτην	σπενδέσκομεν	σπενδέσκετε	σπένδεσκον
middle/ passive	indicative	σπενδεσκόμην	σπενδέσκου	σπενδέσκετο	σπενδέσκεσθον	σπενδεσκέσθην	σπενδεσκόμεθᾰ	σπενδέσκεσθε	σπενδέσκοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: σπείσω, σπείσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σπείσω	σπείσεις	σπείσει	σπείσετον	σπείσετον	σπείσομεν	σπείσετε	σπείσουσῐ(ν)
	optative	σπείσοιμῐ	σπείσοις	σπείσοι	σπείσοιτον	σπεισοίτην	σπείσοιμεν	σπείσοιτε	σπείσοιεν
middle	indicative	σπείσομαι	σπείσῃ, σπείσει	σπείσεται	σπείσεσθον	σπείσεσθον	σπεισόμεθᾰ	σπείσεσθε	σπείσονται
	optative	σπεισοίμην	σπείσοιο	σπείσοιτο	σπείσοισθον	σπεισοίσθην	σπεισοίμεθᾰ	σπείσοισθε	σπείσοιντο
		active			middle
infinitive		σπείσειν			σπείσεσθαι
participle	m	σπείσων			σπεισόμενος
	f	σπείσουσᾰ			σπεισομένη
	n	σπεῖσον			σπεισόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἔσπεισᾰ, ἐσπεισᾰ́μην, ἐσπείσθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσπεισᾰ	ἔσπεισᾰς	ἔσπεισε(ν)	ἐσπείσᾰτον	ἐσπεισᾰ́την	ἐσπείσᾰμεν	ἐσπείσᾰτε	ἔσπεισᾰν
	subjunctive	σπείσω	σπείσῃς	σπείσῃ	σπείσητον	σπείσητον	σπείσωμεν	σπείσητε	σπείσωσῐ(ν)
	optative	σπείσαιμῐ	σπείσειᾰς, σπείσαις	σπείσειε(ν), σπείσαι	σπείσαιτον	σπεισαίτην	σπείσαιμεν	σπείσαιτε	σπείσειᾰν, σπείσαιεν
	imperative		σπεῖσον	σπεισᾰ́τω	σπείσᾰτον	σπεισᾰ́των		σπείσᾰτε	σπεισᾰ́ντων
middle	indicative	ἐσπεισᾰ́μην	ἐσπείσω	ἐσπείσᾰτο	ἐσπείσᾰσθον	ἐσπεισᾰ́σθην	ἐσπεισᾰ́μεθᾰ	ἐσπείσᾰσθε	ἐσπείσᾰντο
	subjunctive	σπείσωμαι	σπείσῃ	σπείσηται	σπείσησθον	σπείσησθον	σπεισώμεθᾰ	σπείσησθε	σπείσωνται
	optative	σπεισαίμην	σπείσαιο	σπείσαιτο	σπείσαισθον	σπεισαίσθην	σπεισαίμεθᾰ	σπείσαισθε	σπείσαιντο
	imperative		σπεῖσαι	σπεισᾰ́σθω	σπείσᾰσθον	σπεισᾰ́σθων		σπείσᾰσθε	σπεισᾰ́σθων
passive	indicative	ἐσπείσθην	ἐσπείσθης	ἐσπείσθη	ἐσπείσθητον	ἐσπεισθήτην	ἐσπείσθημεν	ἐσπείσθητε	ἐσπείσθησᾰν
	subjunctive	σπεισθῶ	σπεισθῇς	σπεισθῇ	σπεισθῆτον	σπεισθῆτον	σπεισθῶμεν	σπεισθῆτε	σπεισθῶσῐ(ν)
	optative	σπεισθείην	σπεισθείης	σπεισθείη	σπεισθεῖτον, σπεισθείητον	σπεισθείτην, σπεισθειήτην	σπεισθεῖμεν, σπεισθείημεν	σπεισθεῖτε, σπεισθείητε	σπεισθεῖεν, σπεισθείησᾰν
	imperative		σπείσθητῐ	σπεισθήτω	σπείσθητον	σπεισθήτων		σπείσθητε	σπεισθέντων
		active			middle		passive
infinitive		σπεῖσαι			σπείσᾰσθαι		σπεισθῆναι
participle	m	σπείσᾱς			σπεισᾰ́μενος		σπεισθείς
	f	σπείσᾱσᾰ			σπεισᾰμένη		σπεισθεῖσᾰ
	n	σπεῖσᾰν			σπεισᾰ́μενον		σπεισθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἔσπεικᾰ, ἔσπεισμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσπεικᾰ	ἔσπεικᾰς	ἔσπεικε(ν)	ἐσπείκᾰτον	ἐσπείκᾰτον	ἐσπείκᾰμεν	ἐσπείκᾰτε	ἐσπείκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐσπείκω	ἐσπείκῃς	ἐσπείκῃ	ἐσπείκητον	ἐσπείκητον	ἐσπείκωμεν	ἐσπείκητε	ἐσπείκωσῐ(ν)
	optative	ἐσπείκοιμῐ, ἐσπεικοίην	ἐσπείκοις, ἐσπεικοίης	ἐσπείκοι, ἐσπεικοίη	ἐσπείκοιτον	ἐσπεικοίτην	ἐσπείκοιμεν	ἐσπείκοιτε	ἐσπείκοιεν
	imperative		ἔσπεικε	ἐσπεικέτω	ἐσπείκετον	ἐσπεικέτων		ἐσπείκετε	ἐσπεικόντων
middle/ passive	indicative	ἔσπεισμαι	ἔσπεισαι	ἔσπεισται	ἔσπεισθον	ἔσπεισθον	ἐσπείσμεθᾰ	ἔσπεισθε	ἐσπείσᾰται
	subjunctive	ἐσπεισμένος ὦ	ἐσπεισμένος ᾖς	ἐσπεισμένος ᾖ	ἐσπεισμένω ἦτον	ἐσπεισμένω ἦτον	ἐσπεισμένοι ὦμεν	ἐσπεισμένοι ἦτε	ἐσπεισμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐσπεισμένος εἴην	ἐσπεισμένος εἴης	ἐσπεισμένος εἴη	ἐσπεισμένω εἴητον/εἶτον	ἐσπεισμένω εἰήτην/εἴτην	ἐσπεισμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἐσπεισμένοι εἴητε/εἶτε	ἐσπεισμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἔσπεισο	ἐσπείσθω	ἔσπεισθον	ἐσπείσθων		ἔσπεισθε	ἐσπείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐσπεικέναι				ἐσπεῖσθαι
participle	m	ἐσπεικώς				ἐσπεισμένος
	f	ἐσπεικυῖᾰ				ἐσπεισμένη
	n	ἐσπεικός				ἐσπεισμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• σπονδεῖος (spondeîos)
• σπονδή (spondḗ)
• σπονδοφόρος (spondophóros)
• ὑπόσπονδος (hupóspondos)

 

Further reading

• “σπένδω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press