σύλλεκτος

Ancient Greek

Etymology

Verbal adjective of συλλέγω (sullégō) +‎ -τος (-tos).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sýl.lek.tos/ → /ˈsyl.lek.tos/ → /ˈsi.lek.tos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sýl.lek.tos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈsyl.lek.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsyl.lek.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈsyl.lek.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈsi.lek.tos/

Adjective

σῠ́λλεκτος • (súllektos) m or f (neuter σῠ́λλεκτον); second declension

1. gathered or brought together

Inflection

Second declension of σῠ́λλεκτος; σῠ́λλεκτον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		σῠ́λλεκτος súllektos	σῠ́λλεκτον súllekton		σῠλλέκτω sulléktō	σῠλλέκτω sulléktō		σῠ́λλεκτοι súllektoi	σῠ́λλεκτᾰ súllekta
Genitive		σῠλλέκτου sulléktou	σῠλλέκτου sulléktou		σῠλλέκτοιν sulléktoin	σῠλλέκτοιν sulléktoin		σῠλλέκτων sulléktōn	σῠλλέκτων sulléktōn
Dative		σῠλλέκτῳ sulléktōi	σῠλλέκτῳ sulléktōi		σῠλλέκτοιν sulléktoin	σῠλλέκτοιν sulléktoin		σῠλλέκτοις sulléktois	σῠλλέκτοις sulléktois
Accusative		σῠ́λλεκτον súllekton	σῠ́λλεκτον súllekton		σῠλλέκτω sulléktō	σῠλλέκτω sulléktō		σῠλλέκτους sulléktous	σῠ́λλεκτᾰ súllekta
Vocative		σῠ́λλεκτε súllekte	σῠ́λλεκτον súllekton		σῠλλέκτω sulléktō	σῠλλέκτω sulléktō		σῠ́λλεκτοι súllektoi	σῠ́λλεκτᾰ súllekta
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		σῠλλέκτως sulléktōs			σῠλλεκτότερος sullektóteros			σῠλλεκτότᾰτος sullektótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “σύλλεκτος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• σύλλεκτος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette