δειλός

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *dwey- (“to fear”). Cognate with Ancient Greek δεινός (deinós), Latin dīrus, Old Armenian երկն (erkn).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /deː.lós/ → /ðiˈlos/ → /ðiˈlos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /deː.lós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /diˈlos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðiˈlos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðiˈlos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiˈlos/

Adjective

δειλός • (deilós) m (feminine δειλή, neuter δειλόν); first/second declension

1. cowardly

   Antonym: ἀνδρεῖος (andreîos)

Inflection

First and second declension of δειλός; δειλή; δειλόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δειλός deilós	δειλή deilḗ	δειλόν deilón		δειλώ deilṓ	δειλᾱ́ deilā́	δειλώ deilṓ		δειλοί deiloí	δειλαί deilaí	δειλᾰ́ deilá
Genitive		δειλοῦ deiloû	δειλῆς deilês	δειλοῦ deiloû		δειλοῖν deiloîn	δειλαῖν deilaîn	δειλοῖν deiloîn		δειλῶν deilôn	δειλῶν deilôn	δειλῶν deilôn
Dative		δειλῷ deilôi	δειλῇ deilêi	δειλῷ deilôi		δειλοῖν deiloîn	δειλαῖν deilaîn	δειλοῖν deiloîn		δειλοῖς deiloîs	δειλαῖς deilaîs	δειλοῖς deiloîs
Accusative		δειλόν deilón	δειλήν deilḗn	δειλόν deilón		δειλώ deilṓ	δειλᾱ́ deilā́	δειλώ deilṓ		δειλούς deiloús	δειλᾱ́ς deilā́s	δειλᾰ́ deilá
Vocative		δειλέ deilé	δειλή deilḗ	δειλόν deilón		δειλώ deilṓ	δειλᾱ́ deilā́	δειλώ deilṓ		δειλοί deiloí	δειλαί deilaí	δειλᾰ́ deilá
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δειλῶς deilôs				δειλότερος deilóteros				δειλότᾰτος deilótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

First and second declension of δειλός; δειλή; δειλόν (Epic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δειλός deilós	δειλή deilḗ	δειλόν deilón		δειλώ deilṓ	δειλᾱ́ deilā́	δειλώ deilṓ		δειλοί deiloí	δειλαί deilaí	δειλᾰ́ deilá
Genitive		δειλοῦ / δειλοῖο / δειλόο deiloû / deiloîo / deilóo	δειλῆς deilês	δειλοῦ / δειλοῖο / δειλόο deiloû / deiloîo / deilóo		δειλοῖῐν deiloîin	δειλαῖν / δειλαῖῐν / δειλῇῐν deilaî(i)n / deilêiin	δειλοῖῐν deiloîin		δειλῶν deilôn	δειλᾱ́ων / δειλέ͜ων / δειλῶν deilā́ōn / deilé͜ōn / deilôn	δειλῶν deilôn
Dative		δειλῷ deilôi	δειλῇ deilêi	δειλῷ deilôi		δειλοῖῐν deiloîin	δειλαῖν / δειλαῖῐν / δειλῇῐν deilaî(i)n / deilêiin	δειλοῖῐν deiloîin		δειλοῖσῐ / δειλοῖσῐν / δειλοῖς deiloîsi(n) / deiloîs	δειλῇσῐ / δειλῇσῐν / δειλῇς / δειλαῖς deilêisi(n) / deilêis / deilaîs	δειλοῖσῐ / δειλοῖσῐν / δειλοῖς deiloîsi(n) / deiloîs
Accusative		δειλόν deilón	δειλήν deilḗn	δειλόν deilón		δειλώ deilṓ	δειλᾱ́ deilā́	δειλώ deilṓ		δειλούς deiloús	δειλᾱ́ς deilā́s	δειλᾰ́ deilá
Vocative		δειλέ deilé	δειλή deilḗ	δειλόν deilón		δειλώ deilṓ	δειλᾱ́ deilā́	δειλώ deilṓ		δειλοί deiloí	δειλαί deilaí	δειλᾰ́ deilá
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δειλῶς deilôs				δειλότερος deilóteros				δειλότᾰτος deilótatos
Notes:		Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Derived terms

• δειλία (deilía)
• δειλότης (deilótēs)

References

• “δειλός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• δειλός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• δειλός in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)