hirsutus
Latin
Etymology
From hirtus (primary form hirsus).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /hiːrˈsuː.tus/, [hiːrˈs̠uːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /irˈsu.tus/, [irˈsuːt̪us]
Adjective
hīrsūtus (feminine hīrsūta, neuter hīrsūtum, comparative hīrsūtior, superlative hīrsūtissimus); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | hīrsūtus | hīrsūta | hīrsūtum | hīrsūtī | hīrsūtae | hīrsūta | |
Genitive | hīrsūtī | hīrsūtae | hīrsūtī | hīrsūtōrum | hīrsūtārum | hīrsūtōrum | |
Dative | hīrsūtō | hīrsūtō | hīrsūtīs | ||||
Accusative | hīrsūtum | hīrsūtam | hīrsūtum | hīrsūtōs | hīrsūtās | hīrsūta | |
Ablative | hīrsūtō | hīrsūtā | hīrsūtō | hīrsūtīs | |||
Vocative | hīrsūte | hīrsūta | hīrsūtum | hīrsūtī | hīrsūtae | hīrsūta |
Derived terms
Descendants
References
- “hirsutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “hirsutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- hirsutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.