antonimiczny

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

From antonimia +‎ -iczny. First attested in the {{{1}}}.[1]

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /an.tɔ.ɲiˈmit͡ʂ.nɘ/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -it͡ʂnɘ
  • Syllabification: an‧to‧ni‧micz‧ny

Adjective

[edit]

antonimiczny (not comparable, no derived adverb)

  1. (relational, semantics) antonymy; antonymous
    Antonyms: bliskoznaczny, synonimiczny

Declension

[edit]
[edit]
noun

References

[edit]
  1. ^ Polska Akademia Nauk. Komitet Słowianoznawstwa (1928) Slavia Orientalis[1], volumes 27-28, Państwowe Wydawn. Naukowe, page 253:Zatem rozpatrywany przeze mnie model najwyższego stopnia niemożności o postaci 'nie do ...-nia', wyłonił się jako antonimiczny biegun przytoczonego powyżej podelu możliwościowego, mając oparcie w występujących obocznie w języku polski []

Further reading

[edit]
  • antonimiczny in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • antonimiczny in Polish dictionaries at PWN