assuetus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin

[edit]

Etymology

[edit]

Perfect passive participle of assuēscō.

Participle

[edit]

assuētus (feminine assuēta, neuter assuētum); first/second-declension participle

  1. Alternative form of adsuētus

Declension

[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative assuētus assuēta assuētum assuētī assuētae assuēta
Genitive assuētī assuētae assuētī assuētōrum assuētārum assuētōrum
Dative assuētō assuētō assuētīs
Accusative assuētum assuētam assuētum assuētōs assuētās assuēta
Ablative assuētō assuētā assuētō assuētīs
Vocative assuēte assuēta assuētum assuētī assuētae assuēta

References

[edit]
  • assuetus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • assuetus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • accustomed to a thing: assuefactus or assuetus aliqua re