blandulus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Pronunciation[edit]

Adjective[edit]

blandulus (feminine blandula, neuter blandulum); first/second-declension adjective

  1. (hapax) Diminutive of blandus (charming, pleasant)
    • 76 CE – 108 CE, Hadrian, Carmina 3:
      Animula vagula blandula,
      hospes comesque corporis,
      quae nunc abībis in loca
      pallidula, rigida, nūdula,
      nec ut solēs dabis iocōs...
      • Translation by Wikisource
        Little soul, wandering, pleasing,
        guest and companion of the body,
        which now go away in places
        pale, stiff, bare,
        and will not jest as you do...

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative blandulus blandula blandulum blandulī blandulae blandula
Genitive blandulī blandulae blandulī blandulōrum blandulārum blandulōrum
Dative blandulō blandulō blandulīs
Accusative blandulum blandulam blandulum blandulōs blandulās blandula
Ablative blandulō blandulā blandulō blandulīs
Vocative blandule blandula blandulum blandulī blandulae blandula

Descendants[edit]

  • Aromanian: blãndur

References[edit]

  • blandulus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • blandulus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.