boyun

Turkish

Etymology

From Old Turkic boyun, from Proto-Turkic *bōjn (“neck”).

Noun

boyun

1. neck

Declension

declension of boyun

	singular (tekil)	plural (çoğul)
nominative (yalın)	boyun	boyunlar
definite accusative (belirtme)	boynu	boyunları
dative (yönelme)	boyna / boyuna	boyunlara
locative (bulunma)	boyunda	boyunlarda
ablative (ayrılma)	boyundan	boyunlardan
genitive (tamlayan)	boynun	boyunların

Derived terms

• boyunlu
• boyunsuz
• boyunluk