boyun

Azerbaijani

Etymology

From Proto-Turkic *bōyn (“neck”).

Pronunciation

• IPA^(key): [boˈjun]
• Hyphenation: bo‧yun

Noun

boyun (definite accusative boynu, plural boyunlar)

1. (anatomy) neck
2. collar

Spelling notes

This noun is one of several Azerbaijani nouns which lose their last vowel in the accusative, genitive and dative singular, and in the singular possessive forms (see more Azerbaijani nouns which lose their last vowel).

Declension

Declension of boyun

	singular	plural
nominative	boyun	boyunlar
definite accusative	boynu	boyunları
dative	boyna	boyunlara
locative	boyunda	boyunlarda
ablative	boyundan	boyunlardan
definite genitive	boynun	boyunların

Possessive forms of boyun

	nominative
	singular	plural
mənim (“my”)	boynum	boyunlarım
sənin (“your”)	boynun	boyunların
onun (“his/her/its”)	boynu	boyunları
bizim (“our”)	boynumuz	boyunlarımız
sizin (“your”)	boynunuz	boyunlarınız
onların (“their”)	boynu or boyunları	boyunları
	accusative
	singular	plural
mənim (“my”)	boynumu	boyunlarımı
sənin (“your”)	boynunu	boyunlarını
onun (“his/her/its”)	boynunu	boyunlarını
bizim (“our”)	boynumuzu	boyunlarımızı
sizin (“your”)	boynunuzu	boyunlarınızı
onların (“their”)	boynunu or boyunlarını	boyunlarını
	dative
	singular	plural
mənim (“my”)	boynuma	boyunlarıma
sənin (“your”)	boynuna	boyunlarına
onun (“his/her/its”)	boynuna	boyunlarına
bizim (“our”)	boynumuza	boyunlarımıza
sizin (“your”)	boynunuza	boyunlarınıza
onların (“their”)	boynuna or boyunlarına	boyunlarına
	locative
	singular	plural
mənim (“my”)	boynumda	boyunlarımda
sənin (“your”)	boynunda	boyunlarında
onun (“his/her/its”)	boynunda	boyunlarında
bizim (“our”)	boynumuzda	boyunlarımızda
sizin (“your”)	boynunuzda	boyunlarınızda
onların (“their”)	boynunda or boyunlarında	boyunlarında
	ablative
	singular	plural
mənim (“my”)	boynumdan	boyunlarımdan
sənin (“your”)	boynundan	boyunlarından
onun (“his/her/its”)	boynundan	boyunlarından
bizim (“our”)	boynumuzdan	boyunlarımızdan
sizin (“your”)	boynunuzdan	boyunlarınızdan
onların (“their”)	boynundan or boyunlarından	boyunlarından
	genitive
	singular	plural
mənim (“my”)	boynumun	boyunlarımın
sənin (“your”)	boynunun	boyunlarının
onun (“his/her/its”)	boynunun	boyunlarının
bizim (“our”)	boynumuzun	boyunlarımızın
sizin (“your”)	boynunuzun	boyunlarınızın
onların (“their”)	boynunun or boyunlarının	boyunlarının

---

Turkish

Etymology

From Ottoman Turkish بویون‎, بوین‎ (boyun), from Proto-Turkic *bōjn (“neck”).

Noun

boyun (definite accusative boyunu, plural boyunlar)

1. neck

Declension

declension of boyun

	singular (tekil)	plural (çoğul)
nominative (yalın)	boyun	boyunlar
definite accusative (belirtme)	boyunu	boyunları
dative (yönelme)	boyna / boyuna	boyunlara
locative (bulunma)	boyunda	boyunlarda
ablative (ayrılma)	boyundan	boyunlardan
genitive (tamlayan)	boynun	boyunların

Derived terms

• boyunlu
• boyunluk
• boyunsuz

 

References

• Redhouse, James W. (1890) , “بویون”, in A Turkish and English Lexicon, Constantinople: A. H. Boyajian, page 413