buntownik

Polish

Etymology

From bunt +‎ -ownik.

Pronunciation

• IPA^(key): /bunˈtɔv.ɲik/

Noun

buntownik m pers

1. rebel; rogue

Declension

Declension of buntownik

	singular	plural
nominative	buntownik	buntownicy/buntowniki (deprecative)
genitive	buntownika	buntowników
dative	buntownikowi	buntownikom
accusative	buntownika	buntowników
instrumental	buntownikiem	buntownikami
locative	buntowniku	buntownikach
vocative	buntowniku	buntownicy

Further reading

• Template:R:PWN