comploratus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of complōrō.

Participle[edit]

complōrātus (feminine complōrāta, neuter complōrātum); first/second-declension participle

  1. bemoaned

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative complōrātus complōrāta complōrātum complōrātī complōrātae complōrāta
Genitive complōrātī complōrātae complōrātī complōrātōrum complōrātārum complōrātōrum
Dative complōrātō complōrātō complōrātīs
Accusative complōrātum complōrātam complōrātum complōrātōs complōrātās complōrāta
Ablative complōrātō complōrātā complōrātō complōrātīs
Vocative complōrāte complōrāta complōrātum complōrātī complōrātae complōrāta

References[edit]

  • comploratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • comploratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • comploratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.