consuetus

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 07:20, 16 August 2019.
Jump to navigation Jump to search

Latin

Etymology

Perfect passive participle of cōnsuēscō.

Participle

cōnsuētus (feminine cōnsuēta, neuter cōnsuētum); first/second-declension participle

  1. accustomed, habituated

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative cōnsuētus cōnsuēta cōnsuētum cōnsuētī cōnsuētae cōnsuēta
Genitive cōnsuētī cōnsuētae cōnsuētī cōnsuētōrum cōnsuētārum cōnsuētōrum
Dative cōnsuētō cōnsuētō cōnsuētīs
Accusative cōnsuētum cōnsuētam cōnsuētum cōnsuētōs cōnsuētās cōnsuēta
Ablative cōnsuētō cōnsuētā cōnsuētō cōnsuētīs
Vocative cōnsuēte cōnsuēta cōnsuētum cōnsuētī cōnsuētae cōnsuēta

Descendants

  • Italian: consueto

References

  • consuetus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • consuetus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • consuetus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.