consuetus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cōnsuēscō.
Participle
cōnsuētus (feminine cōnsuēta, neuter cōnsuētum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | cōnsuētus | cōnsuēta | cōnsuētum | cōnsuētī | cōnsuētae | cōnsuēta | |
Genitive | cōnsuētī | cōnsuētae | cōnsuētī | cōnsuētōrum | cōnsuētārum | cōnsuētōrum | |
Dative | cōnsuētō | cōnsuētō | cōnsuētīs | ||||
Accusative | cōnsuētum | cōnsuētam | cōnsuētum | cōnsuētōs | cōnsuētās | cōnsuēta | |
Ablative | cōnsuētō | cōnsuētā | cōnsuētō | cōnsuētīs | |||
Vocative | cōnsuēte | cōnsuēta | cōnsuētum | cōnsuētī | cōnsuētae | cōnsuēta |
Descendants
- Italian: consueto
References
- “consuetus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “consuetus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- consuetus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.