consultus

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 19:06, 25 August 2019.
Jump to navigation Jump to search
See also: konsultus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of cōnsulō (I consult, reflect, or take counsel”, “I meet, consider, or deliberate).

Pronunciation

Participle

cōnsultus (feminine cōnsulta, neuter cōnsultum, adverb cōnsultē or cōnsultō); first/second-declension participle

  1. consulted

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative cōnsultus cōnsulta cōnsultum cōnsultī cōnsultae cōnsulta
Genitive cōnsultī cōnsultae cōnsultī cōnsultōrum cōnsultārum cōnsultōrum
Dative cōnsultō cōnsultō cōnsultīs
Accusative cōnsultum cōnsultam cōnsultum cōnsultōs cōnsultās cōnsulta
Ablative cōnsultō cōnsultā cōnsultō cōnsultīs
Vocative cōnsulte cōnsulta cōnsultum cōnsultī cōnsultae cōnsulta

Derived terms

References

  • consultus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • consultus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • consultus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • consultus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.