convicturus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology 1[edit]

Future active participle of convincō.

Participle[edit]

convictūrus (feminine convictūra, neuter convictūrum); first/second-declension participle

  1. about to convince
Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative convictūrus convictūra convictūrum convictūrī convictūrae convictūra
Genitive convictūrī convictūrae convictūrī convictūrōrum convictūrārum convictūrōrum
Dative convictūrō convictūrō convictūrīs
Accusative convictūrum convictūram convictūrum convictūrōs convictūrās convictūra
Ablative convictūrō convictūrā convictūrō convictūrīs
Vocative convictūre convictūra convictūrum convictūrī convictūrae convictūra

Etymology 2[edit]

Future active participle of convīvō.

Participle[edit]

convīctūrus (feminine convīctūra, neuter convīctūrum); first/second-declension participle

  1. about to live with
Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative convīctūrus convīctūra convīctūrum convīctūrī convīctūrae convīctūra
Genitive convīctūrī convīctūrae convīctūrī convīctūrōrum convīctūrārum convīctūrōrum
Dative convīctūrō convīctūrō convīctūrīs
Accusative convīctūrum convīctūram convīctūrum convīctūrōs convīctūrās convīctūra
Ablative convīctūrō convīctūrā convīctūrō convīctūrīs
Vocative convīctūre convīctūra convīctūrum convīctūrī convīctūrae convīctūra