discissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dīscindō.
Participle
dīscissus (feminine dīscissa, neuter dīscissum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | dīscissus | dīscissa | dīscissum | dīscissī | dīscissae | dīscissa | |
| Genitive | dīscissī | dīscissae | dīscissī | dīscissōrum | dīscissārum | dīscissōrum | |
| Dative | dīscissō | dīscissō | dīscissīs | ||||
| Accusative | dīscissum | dīscissam | dīscissum | dīscissōs | dīscissās | dīscissa | |
| Ablative | dīscissō | dīscissā | dīscissō | dīscissīs | |||
| Vocative | dīscisse | dīscissa | dīscissum | dīscissī | dīscissae | dīscissa | |
References
- “discissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “discissus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- discissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.