dominatus
Latin
Etymology 1
Perfect active participle of dominor
Participle
dominātus (feminine domināta, neuter dominātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | dominātus | domināta | dominātum | dominātī | dominātae | domināta | |
Genitive | dominātī | dominātae | dominātī | dominātōrum | dominātārum | dominātōrum | |
Dative | dominātō | dominātō | dominātīs | ||||
Accusative | dominātum | dominātam | dominātum | dominātōs | dominātās | domināta | |
Ablative | dominātō | dominātā | dominātō | dominātīs | |||
Vocative | domināte | domināta | dominātum | dominātī | dominātae | domināta |
Etymology 2
From the verb dominor
Noun
dominātus m (genitive dominātūs); fourth declension
- Absolute power
- Rule
- dominatus cupiditatum (Cicero)
Declension
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | dominātus | dominātūs |
Genitive | dominātūs | dominātuum |
Dative | dominātuī | dominātibus |
Accusative | dominātum | dominātūs |
Ablative | dominātū | dominātibus |
Vocative | dominātus | dominātūs |
References
- “dominatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dominatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dominatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- monarchy: imperium singulare, unius dominatus, regium imperium
- aristocracy (as a form of government): optimatium dominatus
- government by the mob: multitudinis dominatus or imperium
- to destroy a despotism, tyranny: dominationem or dominatum refringere
- monarchy: imperium singulare, unius dominatus, regium imperium