dubitator
Latin
Etymology
From dubitō (“doubt”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /du.biˈtaː.tor/, [d̪ʊbɪˈt̪äːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /du.biˈta.tor/, [d̪ubiˈt̪äːt̪or]
Noun
dubitātor m (genitive dubitātōris); third declension
- A doubter.
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | dubitātor | dubitātōrēs |
Genitive | dubitātōris | dubitātōrum |
Dative | dubitātōrī | dubitātōribus |
Accusative | dubitātōrem | dubitātōrēs |
Ablative | dubitātōre | dubitātōribus |
Vocative | dubitātor | dubitātōrēs |
Related terms
Descendants
- Italian: dubitatore
References
- “dubitator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dubitator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.