grammateus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Noun[edit]

grammateus m (genitive grammateī); second declension

  1. a scribe, a secretary

Declension[edit]

Second-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative grammateus grammateī
Genitive grammateī grammateōrum
Dative grammateō grammateīs
Accusative grammateum grammateōs
Ablative grammateō grammateīs
Vocative grammatee grammateī

Quotations[edit]

  • [1745] 25 April[is]: / Apoplexia tactus per signa confessus extrema unctione unctus pie in Domino obiit honestus ac ducatus vir Bernardus Arnold Obrist pater gramathei [sic] Oltensis pro tempore. [1]

References[edit]

  1. ^ CHE, State Archive of Solothurn, parish book 249 Olten 1724-1780, page 251, entry 01 (death on 25 April 1745)
  • grammateus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • grammateus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • grammateus”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers
  • grammateus in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016