Jump to content

grammateus

From Wiktionary, the free dictionary

Latin

[edit]

Etymology

[edit]

Borrowed from Ancient Greek γραμματεύς (grammateús).

Noun

[edit]

grammateus m (genitive grammateī); second declension

  1. (Late Latin) scribe, secretary

Declension

[edit]

Second-declension noun.

singular plural
nominative grammateus grammateī
genitive grammateī grammateōrum
dative grammateō grammateīs
accusative grammateum grammateōs
ablative grammateō grammateīs
vocative grammatee grammateī

Quotations

[edit]
  • [1745] 25 April[is]: / Apoplexia tactus per signa confessus extrema unctione unctus pie in Domino obiit honestus ac ducatus vir Bernardus Arnold Obrist pater gramathei [sic] Oltensis pro tempore. [1]

References

[edit]
  1. ^ CHE, State Archive of Solothurn, parish book 249 Olten 1724-1780, page 251, entry 01 (death on 25 April 1745)
  • grammateus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • grammateus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • grammateus”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper’s Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers
  • grammateus in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016