hinnibundus
Latin
Etymology
hinniō (“neigh, whinny”) + -bundus
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /hin.niˈbun.dus/, [hɪnːɪˈbʊn̪d̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /in.niˈbun.dus/, [inːiˈbun̪d̪us]
Adjective
hinnibundus (feminine hinnibunda, neuter hinnibundum); first/second-declension adjective
- neighing
- constantly neighing
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | hinnibundus | hinnibunda | hinnibundum | hinnibundī | hinnibundae | hinnibunda | |
Genitive | hinnibundī | hinnibundae | hinnibundī | hinnibundōrum | hinnibundārum | hinnibundōrum | |
Dative | hinnibundō | hinnibundō | hinnibundīs | ||||
Accusative | hinnibundum | hinnibundam | hinnibundum | hinnibundōs | hinnibundās | hinnibunda | |
Ablative | hinnibundō | hinnibundā | hinnibundō | hinnibundīs | |||
Vocative | hinnibunde | hinnibunda | hinnibundum | hinnibundī | hinnibundae | hinnibunda |
References
- “hinnibundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- hinnibundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.