imperitatus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
Perfect passive participle of imperitō (“govern, command”).
Participle[edit]
imperitātus (feminine imperitāta, neuter imperitātum); first/second-declension participle
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | imperitātus | imperitāta | imperitātum | imperitātī | imperitātae | imperitāta | |
Genitive | imperitātī | imperitātae | imperitātī | imperitātōrum | imperitātārum | imperitātōrum | |
Dative | imperitātō | imperitātō | imperitātīs | ||||
Accusative | imperitātum | imperitātam | imperitātum | imperitātōs | imperitātās | imperitāta | |
Ablative | imperitātō | imperitātā | imperitātō | imperitātīs | |||
Vocative | imperitāte | imperitāta | imperitātum | imperitātī | imperitātae | imperitāta |