incitatior

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Adjective[edit]

incitātior (neuter incitātius); third declension

  1. comparative degree of incitātus

Declension[edit]

Third-declension comparative adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masc./Fem. Neuter Masc./Fem. Neuter
Nominative incitātior incitātius incitātiōrēs incitātiōra
Genitive incitātiōris incitātiōrum
Dative incitātiōrī incitātiōribus
Accusative incitātiōrem incitātius incitātiōrēs incitātiōra
Ablative incitātiōre incitātiōribus
Vocative incitātior incitātius incitātiōrēs incitātiōra

References[edit]

  • incitatior in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to take a higher tone (especially of poets and orators): exsurgere altius or incitatius ferri
    • enthusiasm: ardor, inflammatio animi, incitatio mentis, mentis vis incitatior