interminatus
Jump to navigation
Jump to search
Latin
[edit]Etymology
[edit]Prefect participle of interminor
Participle
[edit]interminātus (feminine intermināta, neuter interminātum); first/second-declension participle
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | interminātus | intermināta | interminātum | interminātī | interminātae | intermināta | |
Genitive | interminātī | interminātae | interminātī | interminātōrum | interminātārum | interminātōrum | |
Dative | interminātō | interminātō | interminātīs | ||||
Accusative | interminātum | interminātam | interminātum | interminātōs | interminātās | intermināta | |
Ablative | interminātō | interminātā | interminātō | interminātīs | |||
Vocative | intermināte | intermināta | interminātum | interminātī | interminātae | intermināta |
References
[edit]- “interminatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “interminatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- interminatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.