kolonizator

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

Borrowed from French colonisateur.[1][2][3] By surface analysis, kolonizować +‎ -ator. First attested in 1841.[4]

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /kɔ.lɔ.ɲiˈza.tɔr/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -atɔr
  • Syllabification: ko‧lo‧ni‧za‧tor

Noun

[edit]

kolonizator m pers (female equivalent kolonizatorka, related adjective kolonizatorski)

  1. colonizer; colonist (one who colonizes a conquered country or region)

Declension

[edit]

References

[edit]
  1. ^ Mirosław Bańko, Lidia Wiśniakowska (2021) “kolonizator”, in Wielki słownik wyrazów obcych, →ISBN
  2. ^ Stanisław Dubisz, editor (2003), “kolonizator”, in Uniwersalny słownik języka polskiego [Universal dictionary of the Polish language]‎[1] (in Polish), volumes 1-4, Warsaw: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, →ISBN
  3. ^ Witold Doroszewski, editor (1958–1969), “kolonizator”, in Słownik języka polskiego (in Polish), Warszawa: PWN
  4. ^ Tygodnik Literacki : literaturze, sztukom pięknym i krytyce poświęcony (in Polish), volume 4, number 48, 1841 November 29, page 1

Further reading

[edit]

Serbo-Croatian

[edit]

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /kolonǐzaːtor/
  • Hyphenation: ko‧lo‧ni‧za‧tor

Noun

[edit]

kolonìzātor m (Cyrillic spelling колонѝза̄тор)

  1. colonizer

Declension

[edit]