maighnéad

Irish

Etymology

From Old Irish magnéit (“magnet, lodestone”), from Latin magnēs, magnētem (compare Old Irish magnés), from Ancient Greek μαγνήτις λίθος (magnḗtis líthos).

Noun

maighnéad m (genitive singular maighnéid, nominative plural maighnéid)

1. magnet

Declension

Declension of maighnéad

First declension

Bare forms: Case Singular Plural Nominative maighnéad maighnéid Vocative a mhaighnéid a mhaighnéada Genitive maighnéid maighnéad Dative maighnéad maighnéid

Forms with the definite article: Case Singular Plural Nominative an maighnéad na maighnéid Genitive an mhaighnéid na maighnéad Dative leis an maighnéad don mhaighnéad leis na maighnéid

Derived terms

• barramhaighnéad m (“bar magnet”)
• buanmhaighnéad m (“permanent magnet”)
• crúmhaighnéad m (“horseshoe magnet”)
• maighnéad crú capaill m (“horseshoe magnet”)
• maighnéad tógála m (“lifting magnet”)
• maighnéada- (“magneto-”)
• maighnéadach (“magnetic”, adjective)
• maighnéadaigh (“magnetize”, verb)
• maighnéadas m (“magnetism”)
• maighnéadghluaiseach (“magnetomotive”, adjective)
• maighnéadón m (“magneton”)
• maighnéidít f (“magnetite”)

 

References

• Ó Dónaill, Niall (1977) “maighnéad”, in Foclóir Gaeilge–Béarla, Dublin: An Gúm, →ISBN
• Gregory Toner, Sharon Arbuthnot, Máire Ní Mhaonaigh, Marie-Luise Theuerkauf, Dagmar Wodtko, editors (2019), “magnéit”, in eDIL: Electronic Dictionary of the Irish Language