praedictivus
Jump to navigation
Jump to search
Latin
[edit]Etymology
[edit]From perfect passive participle praedictus (“foretold, predicted”) + -īvus, from praedīcō.
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /prae̯.dikˈtiː.u̯us/, [präe̯d̪ɪkˈt̪iːu̯ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /pre.dikˈti.vus/, [pred̪ikˈt̪iːvus]
Adjective
[edit]praedictīvus (feminine praedictīva, neuter praedictīvum); first/second-declension adjective
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | praedictīvus | praedictīva | praedictīvum | praedictīvī | praedictīvae | praedictīva | |
Genitive | praedictīvī | praedictīvae | praedictīvī | praedictīvōrum | praedictīvārum | praedictīvōrum | |
Dative | praedictīvō | praedictīvō | praedictīvīs | ||||
Accusative | praedictīvum | praedictīvam | praedictīvum | praedictīvōs | praedictīvās | praedictīva | |
Ablative | praedictīvō | praedictīvā | praedictīvō | praedictīvīs | |||
Vocative | praedictīve | praedictīva | praedictīvum | praedictīvī | praedictīvae | praedictīva |
References
[edit]- “praedictivus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praedictivus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.