prinus
Jump to navigation
Jump to search
Latin
[edit]Etymology
[edit]From Ancient Greek πρῖνος (prînos).
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /ˈpriː.nus/, [ˈpriːnʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈpri.nus/, [ˈpriːnus]
Noun
[edit]prīnus f (genitive prīnī); second declension
Declension
[edit]Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | prīnus | prīnī |
Genitive | prīnī | prīnōrum |
Dative | prīnō | prīnīs |
Accusative | prīnum | prīnōs |
Ablative | prīnō | prīnīs |
Vocative | prīne | prīnī |
References
[edit]- “prinus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- prinus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- “prinus”, in The Perseus Project (1999) Perseus Encyclopedia[1]
- “prinus”, in William Smith, editor (1854, 1857), A Dictionary of Greek and Roman Geography, volume 1 & 2, London: Walton and Maberly