prorogator
Latin
Etymology
From prōrogō (“prolong; defer”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /proː.roˈɡaː.tor/, [proːrɔˈɡäːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /pro.roˈɡa.tor/, [proroˈɡäːt̪or]
Noun
prōrogātor m (genitive prōrogātōris); third declension
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | prōrogātor | prōrogātōrēs |
Genitive | prōrogātōris | prōrogātōrum |
Dative | prōrogātōrī | prōrogātōribus |
Accusative | prōrogātōrem | prōrogātōrēs |
Ablative | prōrogātōre | prōrogātōribus |
Vocative | prōrogātor | prōrogātōrēs |
Related terms
References
- “prorogator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- prorogator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.