seditiosus
Latin
Etymology
From sēditiō (“uprising, strife”) + -ōsus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /seː.di.tiˈoː.sus/, [s̠eːd̪ɪt̪iˈoːs̠ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /se.dit.t͡siˈo.sus/, [sed̪it̪ː͡s̪iˈɔːs̬us]
Adjective
sēditiōsus (feminine sēditiōsa, neuter sēditiōsum, superlative sēditiōsissimus); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | sēditiōsus | sēditiōsa | sēditiōsum | sēditiōsī | sēditiōsae | sēditiōsa | |
Genitive | sēditiōsī | sēditiōsae | sēditiōsī | sēditiōsōrum | sēditiōsārum | sēditiōsōrum | |
Dative | sēditiōsō | sēditiōsō | sēditiōsīs | ||||
Accusative | sēditiōsum | sēditiōsam | sēditiōsum | sēditiōsōs | sēditiōsās | sēditiōsa | |
Ablative | sēditiōsō | sēditiōsā | sēditiōsō | sēditiōsīs | |||
Vocative | sēditiōse | sēditiōsa | sēditiōsum | sēditiōsī | sēditiōsae | sēditiōsa |
Descendants
References
- “seditiosus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “seditiosus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- seditiosus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- revolutionists: homines seditiosi, turbulenti or novarum rerum cupidi
- revolutionists: homines seditiosi, turbulenti or novarum rerum cupidi