ἀρείων

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.rěː.ɔːn/ → /aˈri.on/ → /aˈri.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.rěː.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aˈri.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /aˈri.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /aˈri.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /aˈri.on/

Etymology 1

From the root of ἄριστος (áristos) + -ίων (-íōn).

Adjective

ἀρείων • (areíōn) m or f (neuter ἄρειον); third declension

1. comparative degree of ἀγαθός (agathós)

Declension

Third declension of ἀρείων; ἄρειον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ἀρείων areíōn	ἄρειον áreion		ἀρείονε areíone	ἀρείονε areíone		ἀρείονες / ἀρείους areíones / areíous	ἀρείονᾰ / ἀρείω areíona / areíō
Genitive		ἀρείονος areíonos	ἀρείονος areíonos		ἀρειόνοιν areiónoin	ἀρειόνοιν areiónoin		ἀρειόνων areiónōn	ἀρειόνων areiónōn
Dative		ἀρείονῐ areíoni	ἀρείονῐ areíoni		ἀρειόνοιν areiónoin	ἀρειόνοιν areiónoin		ἀρείοσῐ / ἀρείοσῐν areíosi(n)	ἀρείοσῐ / ἀρείοσῐν areíosi(n)
Accusative		ἀρείονᾰ / ἀρείω areíona / areíō	ἄρειον áreion		ἀρείονε areíone	ἀρείονε areíone		ἀρείονᾰς / ἀρείους areíonas / areíous	ἀρείονᾰ / ἀρείω areíona / areíō
Vocative		ἄρειον áreion	ἄρειον áreion		ἀρείονε areíone	ἀρείονε areíone		ἀρείονες / ἀρείους areíones / areíous	ἀρείονᾰ / ἀρείω areíona / areíō
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ἄρειον áreion			—			—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Adjective

ἀρείων • (areíōn)

1. masculine/feminine/neuter genitive plural of ἄρειος (áreios)