σκάλλω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *(s)kelH- (“to split, separate”). The verb has generally been connected to Old Armenian ցելում (cʻelum, “to split, tear”) Hittite 𒅖𒆗𒆷𒄿 (iškalla, “to tear apart, slit open”) and Lithuanian skélti (“to split”). The geminate -λλ- seems to go back to either *σκάλ-ιω (*skál-iō) (as in Lithuanian skiliù (“to strike fire”)), or *σκάλ-νω (*skál-nō), with a nasal present like Lithuanian skilù (“to split off, separate oneself”), Old Armenian քաղեմ (kʻałem, “to pluck, weed, mow, harvest”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /skál.lɔː/ → /ˈskal.lo/ → /ˈska.lo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /skál.lɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈskal.lo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈskal.lo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈskal.lo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈska.lo/

Verb

σκᾰ́λλω • (skállō)

1. to stir up, hoe
2. (figuratively) to search, probe

Inflection

   Present: σκᾰ́λλω, σκᾰ́λλομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σκᾰ́λλω	σκᾰ́λλεις	σκᾰ́λλει	σκᾰ́λλετον	σκᾰ́λλετον	σκᾰ́λλομεν	σκᾰ́λλετε	σκᾰ́λλουσῐ(ν)
	subjunctive	σκᾰ́λλω	σκᾰ́λλῃς	σκᾰ́λλῃ	σκᾰ́λλητον	σκᾰ́λλητον	σκᾰ́λλωμεν	σκᾰ́λλητε	σκᾰ́λλωσῐ(ν)
	optative	σκᾰ́λλοιμῐ	σκᾰ́λλοις	σκᾰ́λλοι	σκᾰ́λλοιτον	σκᾰλλοίτην	σκᾰ́λλοιμεν	σκᾰ́λλοιτε	σκᾰ́λλοιεν
	imperative		σκᾰ́λλε	σκᾰλλέτω	σκᾰ́λλετον	σκᾰλλέτων		σκᾰ́λλετε	σκᾰλλόντων
middle/ passive	indicative	σκᾰ́λλομαι	σκᾰ́λλῃ, σκᾰ́λλει	σκᾰ́λλεται	σκᾰ́λλεσθον	σκᾰ́λλεσθον	σκᾰλλόμεθᾰ	σκᾰ́λλεσθε	σκᾰ́λλονται
	subjunctive	σκᾰ́λλωμαι	σκᾰ́λλῃ	σκᾰ́λληται	σκᾰ́λλησθον	σκᾰ́λλησθον	σκᾰλλώμεθᾰ	σκᾰ́λλησθε	σκᾰ́λλωνται
	optative	σκᾰλλοίμην	σκᾰ́λλοιο	σκᾰ́λλοιτο	σκᾰ́λλοισθον	σκᾰλλοίσθην	σκᾰλλοίμεθᾰ	σκᾰ́λλοισθε	σκᾰ́λλοιντο
	imperative		σκᾰ́λλου	σκᾰλλέσθω	σκᾰ́λλεσθον	σκᾰλλέσθων		σκᾰ́λλεσθε	σκᾰλλέσθων
		active				middle/passive
infinitive		σκᾰ́λλειν				σκᾰ́λλεσθαι
participle	m	σκᾰ́λλων				σκᾰλλόμενος
	f	σκᾰ́λλουσᾰ				σκᾰλλομένη
	n	σκᾰ́λλον				σκᾰλλόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔσκᾰλλον, ἐσκᾰλλόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσκᾰλλον	ἔσκᾰλλες	ἔσκᾰλλε(ν)	ἐσκᾰ́λλετον	ἐσκᾰλλέτην	ἐσκᾰ́λλομεν	ἐσκᾰ́λλετε	ἔσκᾰλλον
middle/ passive	indicative	ἐσκᾰλλόμην	ἐσκᾰ́λλου	ἐσκᾰ́λλετο	ἐσκᾰ́λλεσθον	ἐσκᾰλλέσθην	ἐσκᾰλλόμεθᾰ	ἐσκᾰ́λλεσθε	ἐσκᾰ́λλοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἄσκᾰλος (áskalos)
• δῐᾰσκᾰ́λλω (diaskállō)
• σκᾰλείᾱ (skaleíā)
• σκᾰλεύς (skaleús)
• σκᾰλεύω (skaleúō)
• σκᾰληνός (skalēnós)
• σκᾰ́λμη (skálmē)
• σκᾰλμός (skalmós)
• σκᾰλῐ́ζω (skalízō)
• σκᾰλῐ́ς (skalís)

 

Further reading

• “σκάλλω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “σκάλλω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• σκάλλω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN