fraudulentus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From fraus (fraud, deceit) +‎ -ulentus (full of, abounding in).

Pronunciation[edit]

Adjective[edit]

fraudulentus (feminine fraudulenta, neuter fraudulentum, adverb fraudulenter); first/second-declension adjective

  1. deceitful, fraudulent
    • 405 CE, Jerome, Vulgate Proverbs.12.17:
      Quī quod nōvit loquitur, index iūstitiae est: quī autem mentītur testis est fraudulentus.
      He that speaketh that which he knoweth, sheweth forth justice: but he that lieth, is a deceitful witness. (Douay-Rheims trans., Challoner rev.: 1752 CE)
  2. dishonest, false

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative fraudulentus fraudulenta fraudulentum fraudulentī fraudulentae fraudulenta
Genitive fraudulentī fraudulentae fraudulentī fraudulentōrum fraudulentārum fraudulentōrum
Dative fraudulentō fraudulentō fraudulentīs
Accusative fraudulentum fraudulentam fraudulentum fraudulentōs fraudulentās fraudulenta
Ablative fraudulentō fraudulentā fraudulentō fraudulentīs
Vocative fraudulente fraudulenta fraudulentum fraudulentī fraudulentae fraudulenta

Derived terms[edit]

Descendants[edit]

References[edit]

  • fraudulentus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • fraudulentus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • fraudulentus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.