indictivus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From indīcō (“to declare publicly, proclaim”) + -īvus.
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /in.dikˈtiː.u̯us/, [ɪn̪d̪ɪkˈt̪iːu̯ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /in.dikˈti.vus/, [in̪d̪ikˈt̪iːvus]
Adjective[edit]
indictīvus (feminine indictīva, neuter indictīvum); first/second-declension adjective
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | indictīvus | indictīva | indictīvum | indictīvī | indictīvae | indictīva | |
Genitive | indictīvī | indictīvae | indictīvī | indictīvōrum | indictīvārum | indictīvōrum | |
Dative | indictīvō | indictīvō | indictīvīs | ||||
Accusative | indictīvum | indictīvam | indictīvum | indictīvōs | indictīvās | indictīva | |
Ablative | indictīvō | indictīvā | indictīvō | indictīvīs | |||
Vocative | indictīve | indictīva | indictīvum | indictīvī | indictīvae | indictīva |
Related terms[edit]
References[edit]
- “indictivus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- indictivus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.