ingenitus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of ingignō.

Participle[edit]

ingenitus (feminine ingenita, neuter ingenitum); first/second-declension participle

  1. implanted, engendered

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative ingenitus ingenita ingenitum ingenitī ingenitae ingenita
Genitive ingenitī ingenitae ingenitī ingenitōrum ingenitārum ingenitōrum
Dative ingenitō ingenitō ingenitīs
Accusative ingenitum ingenitam ingenitum ingenitōs ingenitās ingenita
Ablative ingenitō ingenitā ingenitō ingenitīs
Vocative ingenite ingenita ingenitum ingenitī ingenitae ingenita

Descendants[edit]

  • Italian: ingenito
  • Spanish: ingénito

References[edit]

  • ingenitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • ingenitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • ingenitus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • ingenitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.