þarfna

Old Norse

Etymology

From þǫrf (“need, necessity”).

Verb

þarfna

1. to be needful, necessary
2. (reflexive) to lack, want, be without

Conjugation

Conjugation of þarfna — active (weak class 2)

infinitive	þarfna
present participle	þarfnandi
past participle	þarfnaðr
indicative	present	past
1st-person singular	þarfna	þarfnaða
2nd-person singular	þarfnar	þarfnaðir
3rd-person singular	þarfnar	þarfnaði
1st-person plural	þǫrfnum	þǫrfnuðum
2nd-person plural	þarfnið	þǫrfnuðuð
3rd-person plural	þarfna	þǫrfnuðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	þarfna	þarfnaða
2nd-person singular	þarfnir	þarfnaðir
3rd-person singular	þarfni	þarfnaði
1st-person plural	þarfnim	þarfnaðim
2nd-person plural	þarfnið	þarfnaðið
3rd-person plural	þarfni	þarfnaði
imperative	present
2nd-person singular	þarfna
1st-person plural	þǫrfnum
2nd-person plural	þarfnið

Conjugation of þarfna — mediopassive (weak class 2)

infinitive	þarfnask
present participle	þarfnandisk
past participle	þarfnazk
indicative	present	past
1st-person singular	þǫrfnumk	þǫrfnuðumk
2nd-person singular	þarfnask	þarfnaðisk
3rd-person singular	þarfnask	þarfnaðisk
1st-person plural	þǫrfnumsk	þǫrfnuðumsk
2nd-person plural	þarfnizk	þǫrfnuðuzk
3rd-person plural	þarfnask	þǫrfnuðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	þǫrfnumk	þǫrfnuðumk
2nd-person singular	þarfnisk	þarfnaðisk
3rd-person singular	þarfnisk	þarfnaðisk
1st-person plural	þarfnimsk	þarfnaðimsk
2nd-person plural	þarfnizk	þarfnaðizk
3rd-person plural	þarfnisk	þarfnaðisk
imperative	present
2nd-person singular	þarfnask
1st-person plural	þǫrfnumsk
2nd-person plural	þarfnizk

Derived terms

• þarfnan f

References

• þarfna in A Concise Dictionary of Old Icelandic, G. T. Zoëga, Clarendon Press, 1910, at Internet Archive.