þvinga

Icelandic

Etymology

From Old Norse þvinga

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈθviŋka/

  Rhymes: -iŋka

Verb

þvinga (weak verb, third-person singular past indicative þvingaði, supine þvingað)

1. to force

Conjugation

þvinga — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að þvinga
supine (sagnbót)		þvingað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		þvingandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég þvinga	við þvingum	present (nútíð)	ég þvingi	við þvingum
	þú þvingar	þið þvingið		þú þvingir	þið þvingið
	hann, hún, það þvingar	þeir, þær, þau þvinga		hann, hún, það þvingi	þeir, þær, þau þvingi
past (þátíð)	ég þvingaði	við þvinguðum	past (þátíð)	ég þvingaði	við þvinguðum
	þú þvingaðir	þið þvinguðuð		þú þvingaðir	þið þvinguðuð
	hann, hún, það þvingaði	þeir, þær, þau þvinguðu		hann, hún, það þvingaði	þeir, þær, þau þvinguðu
imperative (boðháttur)	þvinga (þú)	þvingið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	þvingaðu	þvingiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

þvingast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að þvingast
supine (sagnbót)		þvingast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		þvingandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég þvingast	við þvingumst	present (nútíð)	ég þvingist	við þvingumst
	þú þvingast	þið þvingist		þú þvingist	þið þvingist
	hann, hún, það þvingast	þeir, þær, þau þvingast		hann, hún, það þvingist	þeir, þær, þau þvingist
past (þátíð)	ég þvingaðist	við þvinguðumst	past (þátíð)	ég þvingaðist	við þvinguðumst
	þú þvingaðist	þið þvinguðust		þú þvingaðist	þið þvinguðust
	hann, hún, það þvingaðist	þeir, þær, þau þvinguðust		hann, hún, það þvingaðist	þeir, þær, þau þvinguðust
imperative (boðháttur)	þvingast (þú)	þvingist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	þvingastu	þvingisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

þvingaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	þvingaður	þvinguð	þvingað		þvingaðir	þvingaðar	þvinguð
accusative (þolfall)	þvingaðan	þvingaða	þvingað		þvingaða	þvingaðar	þvinguð
dative (þágufall)	þvinguðum	þvingaðri	þvinguðu		þvinguðum	þvinguðum	þvinguðum
genitive (eignarfall)	þvingaðs	þvingaðrar	þvingaðs		þvingaðra	þvingaðra	þvingaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	þvingaði	þvingaða	þvingaða		þvinguðu	þvinguðu	þvinguðu
accusative (þolfall)	þvingaða	þvinguðu	þvingaða		þvinguðu	þvinguðu	þvinguðu
dative (þágufall)	þvingaða	þvinguðu	þvingaða		þvinguðu	þvinguðu	þvinguðu
genitive (eignarfall)	þvingaða	þvinguðu	þvingaða		þvinguðu	þvinguðu	þvinguðu

Noun

þvinga f (genitive singular þvingu, nominative plural þvingur)

1. clamp (tool to hold things tightly together)

Declension

declension of þvinga

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	þvinga	þvingan	þvingur	þvingurnar
accusative	þvingu	þvinguna	þvingur	þvingurnar
dative	þvingu	þvingunni	þvingum	þvingunum
genitive	þvingu	þvingunnar	þvinga	þvinganna

---

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *þwinganą, related to *þwangiz (“clamp, strap”).

Verb

þvinga

1. to weigh down
2. to compel, force

Conjugation

Conjugation of þvinga — active (weak class 2)

infinitive	þvinga
present participle	þvingandi
past participle	þvingaðr
indicative	present	past
1st-person singular	þvinga	þvingaða
2nd-person singular	þvingar	þvingaðir
3rd-person singular	þvingar	þvingaði
1st-person plural	þvingum	þvinguðum
2nd-person plural	þvingið	þvinguðuð
3rd-person plural	þvinga	þvinguðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	þvinga	þvingaða
2nd-person singular	þvingir	þvingaðir
3rd-person singular	þvingi	þvingaði
1st-person plural	þvingim	þvingaðim
2nd-person plural	þvingið	þvingaðið
3rd-person plural	þvingi	þvingaði
imperative	present
2nd-person singular	þvinga
1st-person plural	þvingum
2nd-person plural	þvingið

Conjugation of þvinga — mediopassive (weak class 2)

infinitive	þvingask
present participle	þvingandisk
past participle	þvingazk
indicative	present	past
1st-person singular	þvingumk	þvinguðumk
2nd-person singular	þvingask	þvingaðisk
3rd-person singular	þvingask	þvingaðisk
1st-person plural	þvingumsk	þvinguðumsk
2nd-person plural	þvingizk	þvinguðuzk
3rd-person plural	þvingask	þvinguðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	þvingumk	þvinguðumk
2nd-person singular	þvingisk	þvingaðisk
3rd-person singular	þvingisk	þvingaðisk
1st-person plural	þvingimsk	þvingaðimsk
2nd-person plural	þvingizk	þvingaðizk
3rd-person plural	þvingisk	þvingaðisk
imperative	present
2nd-person singular	þvingask
1st-person plural	þvingumsk
2nd-person plural	þvingizk

Derived terms

• þvingan

Descendants

• Icelandic: þvinga
• Faroese: tvinga
• Old Swedish: þvinga
  • Swedish: tvinga
• Old Danish: þvingæ
  • Danish: tvinge
• Norwegian:
  • Norwegian Bokmål: tvinge
  • Norwegian Nynorsk: tvinga, tvinge

References

• þvinga in A Concise Dictionary of Old Icelandic, G. T. Zoëga, Clarendon Press, 1910, at Internet Archive.
• Oxford English Dictionary, 1884–1928, and First Supplement, 1933.