δύσπεπτος

Ancient Greek

Etymology

From δῠσ- (dus-, “bad”) +‎ πέπτω (péptō, “I digest”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /dýs.pep.tos/ → /ˈðys.pep.tos/ → /ˈðis.pep.tos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /dýs.pep.tos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈdys.pep.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈðys.pep.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈðys.pep.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈðis.pep.tos/

Adjective

δῠ́σπεπτος • (dúspeptos) m or f (neuter δῠ́σπεπτον); second declension

1. Difficult to digest
2. unripe

Inflection

Second declension of δῠ́σπεπτος; δῠ́σπεπτον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		δῠ́σπεπτος dúspeptos	δῠ́σπεπτον dúspepton		δῠσπέπτω duspéptō	δῠσπέπτω duspéptō		δῠ́σπεπτοι dúspeptoi	δῠ́σπεπτᾰ dúspepta
Genitive		δῠσπέπτου duspéptou	δῠσπέπτου duspéptou		δῠσπέπτοιν duspéptoin	δῠσπέπτοιν duspéptoin		δῠσπέπτων duspéptōn	δῠσπέπτων duspéptōn
Dative		δῠσπέπτῳ duspéptōi	δῠσπέπτῳ duspéptōi		δῠσπέπτοιν duspéptoin	δῠσπέπτοιν duspéptoin		δῠσπέπτοις duspéptois	δῠσπέπτοις duspéptois
Accusative		δῠ́σπεπτον dúspepton	δῠ́σπεπτον dúspepton		δῠσπέπτω duspéptō	δῠσπέπτω duspéptō		δῠσπέπτους duspéptous	δῠ́σπεπτᾰ dúspepta
Vocative		δῠ́σπεπτε dúspepte	δῠ́σπεπτον dúspepton		δῠσπέπτω duspéptō	δῠσπέπτω duspéptō		δῠ́σπεπτοι dúspeptoi	δῠ́σπεπτᾰ dúspepta
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		δῠσπέπτως duspéptōs			δῠσπεπτότερος duspeptóteros			δῠσπεπτότᾰτος duspeptótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “δύσπεπτος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• δύσπεπτος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• δύσπεπτος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)