κορινθιάζομαι

Ancient Greek

Etymology

From Κόρινθος (Kórinthos, “Corinth”) + -άζω (-ázō) + -ομαι (-omai).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ko.rin.tʰi.áz.do.mai̯/ → /ko.rin.θiˈa.zo.mɛ/ → /ko.rin.θiˈa.zo.me/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ko.rin.tʰi.áz.do.mai̯/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ko.rin.tʰiˈa.zo.mɛ/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ko.rin.θiˈa.zo.mɛ/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ko.rin.θiˈa.zo.me/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ko.rin.θiˈa.zo.me/

Verb

κορινθιάζομαι • (korinthiázomai)

1. (literal) to act like a person from the city-state of Corinth
2. (vulgar) to consort with prostitutes, since Corinth was famous in antiquity for its prostitutes

Inflection

   Present: κορινθῐάζομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	κορινθῐάζομαι	κορινθῐάζῃ, κορινθῐάζει	κορινθῐάζεται	κορινθῐάζεσθον	κορινθῐάζεσθον	κορινθῐαζόμεθᾰ	κορινθῐάζεσθε	κορινθῐάζονται
	subjunctive	κορινθῐάζωμαι	κορινθῐάζῃ	κορινθῐάζηται	κορινθῐάζησθον	κορινθῐάζησθον	κορινθῐαζώμεθᾰ	κορινθῐάζησθε	κορινθῐάζωνται
	optative	κορινθῐαζοίμην	κορινθῐάζοιο	κορινθῐάζοιτο	κορινθῐάζοισθον	κορινθῐαζοίσθην	κορινθῐαζοίμεθᾰ	κορινθῐάζοισθε	κορινθῐάζοιντο
	imperative		κορινθῐάζου	κορινθῐαζέσθω	κορινθῐάζεσθον	κορινθῐαζέσθων		κορινθῐάζεσθε	κορινθῐαζέσθων
						middle/passive
infinitive						κορινθῐάζεσθαι
participle	m					κορινθῐαζόμενος
	f					κορινθῐαζομένη
	n					κορινθῐαζόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• κορινθιάζομαι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette