λεξικόν

Ancient Greek

Etymology

Neuter substantive of λεξῐκός (lexikós, “of or pertaining to words”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /lek.si.kón/ → /lek.siˈkon/ → /lek.siˈkon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /lek.si.kón/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /lek.siˈkon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /lek.siˈkon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /lek.siˈkon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /lek.siˈkon/

Noun

λεξῐκόν • (lexikón) n (genitive λεξῐκοῦ); second declension

1. lexicon, dictionary

Inflection

Second declension of τὸ λεξῐκόν; τοῦ λεξῐκοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ λεξῐκόν tò lexikón	τὼ λεξῐκώ tṑ lexikṓ	τᾰ̀ λεξῐκᾰ́ tà lexiká
Genitive	τοῦ λεξῐκοῦ toû lexikoû	τοῖν λεξῐκοῖν toîn lexikoîn	τῶν λεξῐκῶν tôn lexikôn
Dative	τῷ λεξῐκῷ tôi lexikôi	τοῖν λεξῐκοῖν toîn lexikoîn	τοῖς λεξῐκοῖς toîs lexikoîs
Accusative	τὸ λεξῐκόν tò lexikón	τὼ λεξῐκώ tṑ lexikṓ	τᾰ̀ λεξῐκᾰ́ tà lexiká
Vocative	λεξῐκόν lexikón	λεξῐκώ lexikṓ	λεξῐκᾰ́ lexiká
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Aramaic: לכסיקון
• → German: Lexikon
• Greek: λεξικό (lexikó)
• → Latin: lexicon
• → Polish: leksykon
• → Russian: лексико́н m (leksikón)

Adjective

λεξῐκόν • (lexikón)

1. inflection of λεξῐκός (lexikós):
   1. masculine accusative singular
   2. neuter nominative/accusative/vocative singular

References

• “λεξικόν”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press