ματαιότης

Ancient Greek

Etymology

From μᾰ́ταιος (mátaios, “empty”) +‎ -της (-tēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ma.tai̯.ó.tɛːs/ → /ma.tɛˈo.tis/ → /ma.teˈo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ma.tai̯.ó.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ma.tɛˈo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ma.tɛˈo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ma.teˈo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ma.teˈo.tis/

Noun

μᾰταιότης • (mataiótēs) f (genitive μᾰταιότητος); third declension

1. emptiness, purposelessness, futility

Inflection

Third declension of ἡ μᾰταιότης; τῆς μᾰταιότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μᾰταιότης hē mataiótēs	τὼ μᾰταιότητε tṑ mataiótēte	αἱ μᾰταιότητες hai mataiótētes
Genitive	τῆς μᾰταιότητος tês mataiótētos	τοῖν μᾰταιοτήτοιν toîn mataiotḗtoin	τῶν μᾰταιοτήτων tôn mataiotḗtōn
Dative	τῇ μᾰταιότητῐ têi mataiótēti	τοῖν μᾰταιοτήτοιν toîn mataiotḗtoin	ταῖς μᾰταιότησῐ / μᾰταιότησῐν taîs mataiótēsi(n)
Accusative	τὴν μᾰταιότητᾰ tḕn mataiótēta	τὼ μᾰταιότητε tṑ mataiótēte	τᾱ̀ς μᾰταιότητᾰς tā̀s mataiótētas
Vocative	μᾰταιότης mataiótēs	μᾰταιότητε mataiótēte	μᾰταιότητες mataiótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

References

• “ματαιότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ματαιότης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
• G3153 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible

---

Greek

Etymology

From (deprecated template usage) [etyl] Ancient Greek ματαιότης (mataiótēs)

Noun

ματαιότης • (mataiótis) f

1. Katharevousa form of ματαιότητα (mataiótita)

   ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης

   mataiótis mataiotíton, ta pánta mataiótis

   Vanity of vanities; all is vanity. (Ecclesiastes)