ποταμογείτων

Ancient Greek

Etymology

From ποταμός (potamós, “river”) +‎ γείτων (geítōn, “neighbour”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /po.ta.mo.ɡěː.tɔːn/ → /po.ta.moˈʝi.ton/ → /po.ta.moˈʝi.ton/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /po.ta.mo.ɡěː.tɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /po.ta.moˈɡi.ton/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /po.ta.moˈʝi.ton/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /po.ta.moˈʝi.ton/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /po.ta.moˈʝi.ton/

Noun

ποτᾰμογείτων • (potamogeítōn) m (genitive ποτᾰμογείτονος); third declension

1. pondweed (Potamogeton natans)

Inflection

Third declension of ὁ ποτᾰμογείτων; τοῦ ποτᾰμογείτονος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ποτᾰμογείτων ho potamogeítōn	τὼ ποτᾰμογείτονε tṑ potamogeítone	οἱ ποτᾰμογείτονες hoi potamogeítones
Genitive	τοῦ ποτᾰμογείτονος toû potamogeítonos	τοῖν ποτᾰμογειτόνοιν toîn potamogeitónoin	τῶν ποτᾰμογειτόνων tôn potamogeitónōn
Dative	τῷ ποτᾰμογείτονῐ tôi potamogeítoni	τοῖν ποτᾰμογειτόνοιν toîn potamogeitónoin	τοῖς ποτᾰμογείτοσῐ / ποτᾰμογείτοσῐν toîs potamogeítosi(n)
Accusative	τὸν ποτᾰμογείτονᾰ tòn potamogeítona	τὼ ποτᾰμογείτονε tṑ potamogeítone	τοὺς ποτᾰμογείτονᾰς toùs potamogeítonas
Vocative	ποτᾰμογεῖτον potamogeîton	ποτᾰμογείτονε potamogeítone	ποτᾰμογείτονες potamogeítones
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Translingual: Potamogeton

Further reading

• “ποταμογείτων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ποταμογείτων in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette