στενοχωρέω

Ancient Greek

Etymology

Parasyntheton from στενόχωρος (stenókhōros) (στενός (stenós, “narrow, tight”) +‎ χῶρος (khôros, “space”)). (This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ste.no.xoˈre.o/ → /ste.no.xoˈre.o/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ste.no.kʰoˈre.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ste.no.xoˈre.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ste.no.xoˈre.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ste.no.xoˈre.o/

Verb

στενοχωρέω • (stenokhōréō) (Koine)

1. to be straitened, confined, to press closely
2. (figuratively) to be anxious, to sadden

Inflection

στενοχωρέω/στεναχωρῶ. Participle: στενοχωρούμενος. Fut. στενοχωρήσω. Also, ἐστενοχώρημαι

This verb needs an inflection-table template.

   Present: στενοχωρέω, στενοχωρέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	στενοχωρέω	στενοχωρέεις	στενοχωρέει	στενοχωρέετον	στενοχωρέετον	στενοχωρέομεν	στενοχωρέετε	στενοχωρέουσῐ(ν)
	subjunctive	στενοχωρέω	στενοχωρέῃς	στενοχωρέῃ	στενοχωρέητον	στενοχωρέητον	στενοχωρέωμεν	στενοχωρέητε	στενοχωρέωσῐ(ν)
	optative	στενοχωρέοιμῐ	στενοχωρέοις	στενοχωρέοι	στενοχωρέοιτον	στενοχωρεοίτην	στενοχωρέοιμεν	στενοχωρέοιτε	στενοχωρέοιεν
	imperative		στενοχώρεε	στενοχωρεέτω	στενοχωρέετον	στενοχωρεέτων		στενοχωρέετε	στενοχωρεόντων
middle/ passive	indicative	στενοχωρέομαι	στενοχωρέῃ, στενοχωρέει	στενοχωρέεται	στενοχωρέεσθον	στενοχωρέεσθον	στενοχωρεόμεθᾰ	στενοχωρέεσθε	στενοχωρέονται
	subjunctive	στενοχωρέωμαι	στενοχωρέῃ	στενοχωρέηται	στενοχωρέησθον	στενοχωρέησθον	στενοχωρεώμεθᾰ	στενοχωρέησθε	στενοχωρέωνται
	optative	στενοχωρεοίμην	στενοχωρέοιο	στενοχωρέοιτο	στενοχωρέοισθον	στενοχωρεοίσθην	στενοχωρεοίμεθᾰ	στενοχωρέοισθε	στενοχωρέοιντο
	imperative		στενοχωρέου	στενοχωρεέσθω	στενοχωρέεσθον	στενοχωρεέσθων		στενοχωρέεσθε	στενοχωρεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		στενοχωρέειν				στενοχωρέεσθαι
participle	m	στενοχωρέων				στενοχωρεόμενος
	f	στενοχωρέουσᾰ				στενοχωρεομένη
	n	στενοχωρέον				στενοχωρεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: στενοχωρῶ, στενοχωροῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	στενοχωρῶ	στενοχωρεῖς	στενοχωρεῖ	στενοχωρεῖτον	στενοχωρεῖτον	στενοχωροῦμεν	στενοχωρεῖτε	στενοχωροῦσῐ(ν)
	subjunctive	στενοχωρῶ	στενοχωρῇς	στενοχωρῇ	στενοχωρῆτον	στενοχωρῆτον	στενοχωρῶμεν	στενοχωρῆτε	στενοχωρῶσῐ(ν)
	optative	στενοχωροίην, στενοχωροῖμῐ	στενοχωροίης, στενοχωροῖς	στενοχωροίη, στενοχωροῖ	στενοχωροῖτον, στενοχωροίητον	στενοχωροίτην, στενοχωροιήτην	στενοχωροῖμεν, στενοχωροίημεν	στενοχωροῖτε, στενοχωροίητε	στενοχωροῖεν, στενοχωροίησᾰν
	imperative		στενοχώρει	στενοχωρείτω	στενοχωρεῖτον	στενοχωρείτων		στενοχωρεῖτε	στενοχωρούντων
middle/ passive	indicative	στενοχωροῦμαι	στενοχωρεῖ, στενοχωρῇ	στενοχωρεῖται	στενοχωρεῖσθον	στενοχωρεῖσθον	στενοχωρούμεθᾰ	στενοχωρεῖσθε	στενοχωροῦνται
	subjunctive	στενοχωρῶμαι	στενοχωρῇ	στενοχωρῆται	στενοχωρῆσθον	στενοχωρῆσθον	στενοχωρώμεθᾰ	στενοχωρῆσθε	στενοχωρῶνται
	optative	στενοχωροίμην	στενοχωροῖο	στενοχωροῖτο	στενοχωροῖσθον	στενοχωροίσθην	στενοχωροίμεθᾰ	στενοχωροῖσθε	στενοχωροῖντο
	imperative		στενοχωροῦ	στενοχωρείσθω	στενοχωρεῖσθον	στενοχωρείσθων		στενοχωρεῖσθε	στενοχωρείσθων
		active				middle/passive
infinitive		στενοχωρεῖν				στενοχωρεῖσθαι
participle	m	στενοχωρῶν				στενοχωρούμενος
	f	στενοχωροῦσᾰ				στενοχωρουμένη
	n	στενοχωροῦν				στενοχωρούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: στενοχωρήσω, στενοχωρήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	στενοχωρήσω	στενοχωρήσεις	στενοχωρήσει	στενοχωρήσετον	στενοχωρήσετον	στενοχωρήσομεν	στενοχωρήσετε	στενοχωρήσουσῐ(ν)
	optative	στενοχωρήσοιμῐ	στενοχωρήσοις	στενοχωρήσοι	στενοχωρήσοιτον	στενοχωρησοίτην	στενοχωρήσοιμεν	στενοχωρήσοιτε	στενοχωρήσοιεν
middle	indicative	στενοχωρήσομαι	στενοχωρήσῃ, στενοχωρήσει	στενοχωρήσεται	στενοχωρήσεσθον	στενοχωρήσεσθον	στενοχωρησόμεθᾰ	στενοχωρήσεσθε	στενοχωρήσονται
	optative	στενοχωρησοίμην	στενοχωρήσοιο	στενοχωρήσοιτο	στενοχωρήσοισθον	στενοχωρησοίσθην	στενοχωρησοίμεθᾰ	στενοχωρήσοισθε	στενοχωρήσοιντο
		active			middle
infinitive		στενοχωρήσειν			στενοχωρήσεσθαι
participle	m	στενοχωρήσων			στενοχωρησόμενος
	f	στενοχωρήσουσᾰ			στενοχωρησομένη
	n	στενοχωρῆσον			στενοχωρησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

• στενοχώρημα n (stenokhṓrēma, “a case of straitening, difficulty”)
• στενοχώρησις f (stenokhṓrēsis, “narrowness of space; difficulty”)
• στενοχωρία f (stenokhōría, “narrowness of space; difficulty”)
• στενόχωρος (stenókhōros), στενοχωρής (stenokhōrḗs)

Descendants

• Greek: στενοχωρώ (stenochoró)

Further reading

• “στενοχωρέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “στενοχωρέω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers