συμμαχέω

Ancient Greek

Etymology

From σύμμαχος (súmmakhos, “fighting with”) +‎ -έω (-éō, denominative verbal suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sym.ma.kʰé.ɔː/ → /sym.maˈçe.o/ → /si.maˈçe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sym.ma.kʰé.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sym.maˈkʰe.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sym.maˈçe.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sym.maˈçe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /si.maˈçe.o/

Verb

σῠμμᾰχέω • (summakhéō)

1. to be an ally, to be in alliance

Inflection

(deprecated template usage)

    Present: συμμαχῶ, συμμαχοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συμμαχῶ	συμμαχεῖς	συμμαχεῖ	συμμαχεῖτον	συμμαχεῖτον	συμμαχοῦμεν	συμμαχεῖτε	συμμαχοῦσῐ(ν)
	subjunctive	συμμαχῶ	συμμαχῇς	συμμαχῇ	συμμαχῆτον	συμμαχῆτον	συμμαχῶμεν	συμμαχῆτε	συμμαχῶσῐ(ν)
	optative	συμμαχοίην/ συμμαχοῖμῐ	συμμαχοίης/ συμμαχοῖς	συμμαχοίη/ συμμαχοῖ	συμμαχοίητον/ συμμαχοῖτον	συμμαχοιήτην/ συμμαχοίτην	συμμαχοίημεν/ συμμαχοῖμεν	συμμαχοίητε/ συμμαχοῖτε	συμμαχοίησᾰν/ συμμαχοῖεν
	imperative		συμμάχει	συμμαχείτω	συμμαχεῖτον	συμμαχείτων		συμμαχεῖτε	συμμαχούντων
middle/ passive	indicative	συμμαχοῦμαι	συμμαχῇ/ συμμαχεῖ	συμμαχεῖται	συμμαχεῖσθον	συμμαχεῖσθον	συμμαχούμεθᾰ	συμμαχεῖσθε	συμμαχοῦνται
	subjunctive	συμμαχῶμαι	συμμαχῇ	συμμαχῆται	συμμαχῆσθον	συμμαχῆσθον	συμμαχώμεθᾰ	συμμαχῆσθε	συμμαχῶνται
	optative	συμμαχοίμην	συμμαχοῖο	συμμαχοῖτο	συμμαχοῖσθον	συμμαχοίσθην	συμμαχοίμεθᾰ	συμμαχοῖσθε	συμμαχοῖντο
	imperative		συμμαχοῦ	συμμαχείσθω	συμμαχεῖσθον	συμμαχείσθων		συμμαχεῖσθε	συμμαχείσθων
		active				middle/passive
infinitive		συμμαχεῖν				συμμαχεῖσθαι
participle		συμμαχῶν, συμμαχοῦσᾰ, συμμαχοῦν				συμμαχούμενος, συμμαχουμένη, συμμαχούμενον

    Present: συμμαχέω, συμμαχέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συμμαχέω	συμμαχέεις	συμμαχέει	συμμαχέετον	συμμαχέετον	συμμαχέομεν	συμμαχέετε	συμμαχέουσῐ(ν)
	subjunctive	συμμαχέω	συμμαχέῃς	συμμαχέῃ	συμμαχέητον	συμμαχέητον	συμμαχέωμεν	συμμαχέητε	συμμαχέωσῐ(ν)
	optative	συμμαχέοιμῐ	συμμαχέοις	συμμαχέοι	συμμαχέοιτον	συμμαχεοίτην	συμμαχέοιμεν	συμμαχέοιτε	συμμαχέοιεν
	imperative		συμμάχεε	συμμαχεέτω	συμμαχεετον	συμμαχεέτων		συμμαχεετε	συμμαχεόντων
middle/ passive	indicative	συμμαχέομαι	συμμαχέει/ συμμαχέῃ	συμμαχέεται	συμμαχέεσθον	συμμαχέεσθον	συμμαχεόμεθᾰ	συμμαχέεσθε	συμμαχέονται
	subjunctive	συμμαχέωμαι	συμμαχέῃ	συμμαχέηται	συμμαχέησθον	συμμαχέησθον	συμμαχεώμεθᾰ	συμμαχέησθε	συμμαχέωνται
	optative	συμμαχεοίμην	συμμαχέοιο	συμμαχέοιτο	συμμαχέοισθον	συμμαχεοίσθην	συμμαχεοίμεθᾰ	συμμαχέοισθε	συμμαχέοιντο
	imperative		συμμαχέου	συμμαχεέσθω	συμμαχέεσθον	συμμαχεέσθων		συμμαχέεσθε	συμμαχεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		συμμαχέειν				συμμαχέεσθαι
participle		συμμαχέων, συμμαχέουσᾰ, συμμάχεον				συμμαχεόμενος, συμμαχεομένη, συμμαχεόμενον

(deprecated template usage)

    Imperfect: συνεμάχουν, συνεμαχούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συνεμάχουν	συνεμάχεις	συνεμάχει	συνεμαχεῖτον	συνεμαχείτην	συνεμαχοῦμεν	συνεμαχεῖτε	συνεμάχουν
middle/ passive		συνεμαχούμην	συνεμαχοῦ	συνεμαχεῖτο	συνεμαχεῖσθον	συνεμαχείσθην	συνεμαχούμεθᾰ	συνεμαχεῖσθε	συνεμαχοῦντο

    Imperfect: συνεμάχεον, συνεμαχεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συνεμάχεον	συνεμάχεες	συνεμάχεε	συνεμαχέετον	συνεμαχεέτην	συνεμαχέομεν	συνεμαχέετε	συνεμάχεον
middle/ passive		συνεμαχεόμην	συνεμαχέου	συνεμαχέετο	συνεμαχέεσθον	συνεμαχεέσθην	συνεμαχεόμεθᾰ	συνεμαχέεσθε	συνεμαχέοντο

(deprecated template usage)

    Aorist: συνεμάχησα, συνεμαχησάμην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συνεμάχησα	συνεμάχησας	συνεμάχησε	συνεμαχήσατον	συνεμαχησάτην	συνεμαχήσαμεν	συνεμαχήσατε	συνεμάχησαν
	subjunctive	συμμαχήσω	συμμαχήσῃς	συμμαχήσῃ	συμμαχήσητον	συμμαχήσητον	συμμαχήσωμεν	συμμαχήσητε	συμμαχήσωσῐ(ν)
	optative	συμμαχήσαιμῐ	συμμαχήσαις/ συμμαχήσειας	συμμαχήσαι/ συμμαχήσειε	συμμαχήσαιτον	συμμαχησαίτην	συμμαχήσαιμεν	συμμαχήσαιτε	συμμαχήσαιεν/ συμμαχήσειαν
	imperative		συμμάχησον	συμμαχησάτω	συμμαχήσατον	συμμαχησάτων		συμμαχήσατε	συμμαχησάντων
middle	indicative	συνεμαχησάμην	συνεμαχήσω	συνεμαχήσατο	συνεμαχήσασθον	συνεμαχησάσθην	συνεμαχησάμεθα	συνεμαχήσασθε	συνεμαχήσαντο
	subjunctive	συμμαχήσωμαι	συμμαχήσῃ	συμμαχήσηται	συμμαχήσησθον	συμμαχήσησθον	συμμαχησώμεθα	συμμαχήσησθε	συμμαχήσωνται
	optative	συμμαχησαίμην	συμμαχήσαιο	συμμαχήσαιτο	συμμαχήσαισθον	συμμαχησαίσθην	συμμαχησαίμεθα	συμμαχήσαισθε	συμμαχήσαιντο
	imperative		συμμάχησαι	συμμαχησάσθω	συμμαχήσασθον	συμμαχησάσθων		συμμαχήσασθε	συμμαχησάσθων
		active				middle
infinitive		συμμάχησαι				συμμαχήσασθαι
participle	m	συμμαχήσᾱς				συμμαχησάμενος
	f	συμμαχήσᾱσα				συμμαχησαμένη
	n	συμμάχησαν				συμμαχησάμενον

(deprecated template usage)

    Perfect: συμμεμάχηκα, συμμεμάχημαι

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συμμεμάχηκα	συμμεμάχηκας	συμμεμάχηκε	συμμεμαχήκατον	συμμεμαχήκατον	συμμεμαχήκαμεν	συμμεμαχήκατε	συμμεμαχήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	συμμεμαχηκὼς ὦ/ συμμεμαχήκω	συμμεμαχηκὼς ᾖς/ συμμεμαχήκῃς	συμμεμαχηκὼς ᾖ/ συμμεμαχήκῃ	συμμεμαχηκότε ἦτον/ συμμεμαχήκητον	συμμεμαχηκότε ἦτον/ συμμεμαχήκητον	συμμεμαχηκότες ὦμεν/ συμμεμαχήκωμεν	συμμεμαχηκότες ἦτε/ συμμεμαχήκητε	συμμεμαχηκότες ὦσῐ(ν)/ συμμεμαχήκωσῐ(ν)
	optative	συμμεμαχηκὼς εἴην/ συμμεμαχήκοιμῐ/ συμμεμαχηκοίην	συμμεμαχηκὼς εἴης/ συμμεμαχήκοις/ συμμεμαχηκοίης	συμμεμαχηκὼς εἴη/ συμμεμαχήκοι/ συμμεμαχηκοίη	συμμεμαχηκότε εἴητον/ συμμεμαχηκότε εἶτον/ συμμεμαχήκοιτον	συμμεμαχηκὀτε εἰήτην/ συμμεμαχηκότε εἴτην/ συμμεμαχηκοίτην	συμμεμαχηκότες εἴημεν/ συμμεμαχηκότες εἶμεν/ συμμεμαχήκοιμεν	συμμεμαχηκότες εἴητε/ συμμεμαχηκότες εἶτε/ συμμεμαχήκοιτε	συμμεμαχηκότες εἴησαν/ συμμεμαχηκότε εἶεν/ συμμεμαχήκοιεν
	imperative		συμμεμαχηκὼς ἴσθῐ	συμμεμαχηκὼς ἔστω	συμμεμαχηκότε ἔστον	συμμεμαχηκότε ἔστων		συμμεμαχηκότες ἔστε	συμμεμαχηκότες ὄντων
middle/ passive	indicative	συμμεμάχημαι	συμμεμάχησαι	συμμεμάχηται	συμμεμάχησθον	συμμεμάχησθον	συμμεμαχήμεθα	συμμεμάχησθε	συμμεμάχηνται
	subjunctive	συμμεμαχημένος ὦ	συμμεμαχημένος ᾖς	συμμεμαχημένος ᾖ	συμμεμαχημένω ἦτον	συμμεμαχημένω ἦτον	συμμεμαχημένοι ὦμεν	συμμεμαχημένοι ἦτε	συμμεμαχημένοι ὦσῐ
	optative	συμμεμαχημένος εἴην	συμμεμαχημένος εἴης	συμμεμαχημένος εἴη	συμμεμαχημένοι εἴητον/ συμμεμαχημένοι εἶτον	συμμεμαχημένω εἰήτην/ συμμεμαχημένω εἴτην	συμμεμαχημένοι εἴημεν/ συμμεμαχημένοι εἶμεν	συμμεμαχημένοι εἴητε/ συμμεμαχημένοι εἶτε	συμμεμαχημένοι εἴησαν/ συμμεμαχημένοι εἶεν
	imperative		συμμεμάχησο	συμμεμαχήσθω	συμμεμάχησθον	συμμεμαχήσθων		συμμεμάχησθε	συμμεμαχήσθων
		active				middle/passive
infinitive		συμμεμαχηκέναι				συμμεμαχήσθαι
participle		συμμεμαχηκώς, συμμεμαχηκυῖα, συμμεμαχηκός				συμμεμαχημένος, συμμεμαχημένη, συμμεμαχημένον

Related terms

• συμμάχομαι (summákhomai)

Further reading

• “συμμαχέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press