τελειότητα

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /te.leː.ó.tɛː.ta/ → /te.liˈo.ti.ta/ → /te.liˈo.ti.ta/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /te.leː.ó.tɛː.ta/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /te.liˈo.te̝.ta/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /te.liˈo.ti.ta/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /te.liˈo.ti.ta/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /te.liˈo.ti.ta/

Noun

τελειότητᾰ • (teleiótēta) f

1. accusative singular of τελειότης (teleiótēs)

Greek

Etymology

Learnedly, from Ancient Greek τελειότης (teleiótēs), from the accusative singular "τὴν (tḕn) τελειότητα (teleiótēta)", equivalent to τέλειος (téleios, “perfect”) +‎ -ότητα (-ótita, “-ity, -ness, -ion”).

Pronunciation

• IPA^(key): /te.liˈo.ti.ta/

  with article, feminine singular accusative την (tin): IPA^(key): /tin‿de.liˈo.ti.ta/

• Hyphenation: τε‧λει‧ό‧τη‧τα

Noun

τελειότητα • (teleiótita) f (uncountable)

1. perfection

Declension

declension of τελειότητα

case     \     number	singular	plural
nominative	τελειότητα •	τελειότητες •
genitive	τελειότητας •	τελειοτήτων •
accusative	τελειότητα •	τελειότητες •
vocative	τελειότητα •	τελειότητες •
Usually in the singular.

Related terms

• see: τέλειος (téleios, “perfect”)