ἑρμηνεύω

See also: ερμηνεύω

Ancient Greek

Etymology

From ἑρμηνεύς (hermēneús, “interpreter”) +‎ -εύω (-eúō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /her.mɛː.něu̯.ɔː/ → /er.miˈne.βo/ → /er.miˈne.vo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /her.mɛː.něu̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)er.me̝ˈne.wo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /er.miˈne.βo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /er.miˈne.vo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /er.miˈne.vo/

Verb

ἑρμηνεύω • (hermēneúō)

1. to interpret, esp. of languages
2. to explain
3. to speak clearly, expound

Inflection

   Present: ἑρμηνεύω, ἑρμηνεύομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἑρμηνεύω	ἑρμηνεύεις	ἑρμηνεύει	ἑρμηνεύετον	ἑρμηνεύετον	ἑρμηνεύομεν	ἑρμηνεύετε	ἑρμηνεύουσῐ(ν)
	subjunctive	ἑρμηνεύω	ἑρμηνεύῃς	ἑρμηνεύῃ	ἑρμηνεύητον	ἑρμηνεύητον	ἑρμηνεύωμεν	ἑρμηνεύητε	ἑρμηνεύωσῐ(ν)
	optative	ἑρμηνεύοιμῐ	ἑρμηνεύοις	ἑρμηνεύοι	ἑρμηνεύοιτον	ἑρμηνευοίτην	ἑρμηνεύοιμεν	ἑρμηνεύοιτε	ἑρμηνεύοιεν
	imperative		ἑρμήνευε	ἑρμηνευέτω	ἑρμηνεύετον	ἑρμηνευέτων		ἑρμηνεύετε	ἑρμηνευόντων
middle/ passive	indicative	ἑρμηνεύομαι	ἑρμηνεύῃ, ἑρμηνεύει	ἑρμηνεύεται	ἑρμηνεύεσθον	ἑρμηνεύεσθον	ἑρμηνευόμεθᾰ	ἑρμηνεύεσθε	ἑρμηνεύονται
	subjunctive	ἑρμηνεύωμαι	ἑρμηνεύῃ	ἑρμηνεύηται	ἑρμηνεύησθον	ἑρμηνεύησθον	ἑρμηνευώμεθᾰ	ἑρμηνεύησθε	ἑρμηνεύωνται
	optative	ἑρμηνευοίμην	ἑρμηνεύοιο	ἑρμηνεύοιτο	ἑρμηνεύοισθον	ἑρμηνευοίσθην	ἑρμηνευοίμεθᾰ	ἑρμηνεύοισθε	ἑρμηνεύοιντο
	imperative		ἑρμηνεύου	ἑρμηνευέσθω	ἑρμηνεύεσθον	ἑρμηνευέσθων		ἑρμηνεύεσθε	ἑρμηνευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἑρμηνεύειν				ἑρμηνεύεσθαι
participle	m	ἑρμηνεύων				ἑρμηνευόμενος
	f	ἑρμηνεύουσᾰ				ἑρμηνευομένη
	n	ἑρμηνεῦον				ἑρμηνευόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

(deprecated template usage)

    Present: ἑρμηνεύω, ἑρμηνεύομαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἑρμηνεύω	ἑρμηνεύεις	ἑρμηνεύει	ἑρμηνεύετον	ἑρμηνεύετον	ἑρμηνεύομεν	ἑρμηνεύετε	ἑρμηνεύουσῐ(ν)
	subjunctive	ἑρμηνεύω	ἑρμηνεύῃς	ἑρμηνεύῃ	ἑρμηνεύητον	ἑρμηνεύητον	ἑρμηνεύωμεν	ἑρμηνεύητε	ἑρμηνεύωσῐ(ν)
	optative	ἑρμηνεύοιμῐ	ἑρμηνεύοις	ἑρμηνεύοι	ἑρμηνεύοιτον	ἑρμηνευοίτην	ἑρμηνεύοιμεν	ἑρμηνεύοιτε	ἑρμηνεύοιεν
	imperative		ἑρμήνευε	ἑρμηνευέτω	ἑρμηνεύετον	ἑρμηνευέτων		ἑρμηνεύετε	ἑρμηνευόντων
middle/ passive	indicative	ἑρμηνεύομαι	ἑρμηνεύει/ ἑρμηνεύῃ	ἑρμηνεύεται	ἑρμηνεύεσθον	ἑρμηνεύεσθον	ἑρμηνευόμεθᾰ	ἑρμηνεύεσθε	ἑρμηνεύονται
	subjunctive	ἑρμηνεύωμαι	ἑρμηνεύῃ	ἑρμηνεύηται	ἑρμηνεύησθον	ἑρμηνεύησθον	ἑρμηνευώμεθᾰ	ἑρμηνεύησθε	ἑρμηνεύωνται
	optative	ἑρμηνευοίμην	ἑρμηνεύοιο	ἑρμηνεύοιτο	ἑρμηνεύοισθον	ἑρμηνευοίσθην	ἑρμηνευοίμεθᾰ	ἑρμηνεύοισθε	ἑρμηνεύοιντο
	imperative		ἑρμηνεύου	ἑρμηνευέσθω	ἑρμηνεύεσθον	ἑρμηνευέσθων		ἑρμηνεύεσθε	ἑρμηνευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἑρμηνεύειν				ἑρμηνεύεσθαι
participle		ἑρμηνεύων, ἑρμηνεύουσᾰ, ἑρμήνευον				ἑρμηνευόμενος, ἑρμηνευομένη, ἑρμηνευόμενον

Derived terms

• ἑρμηνείᾱ (hermēneíā)
• ἑρμηνευτικός (hermēneutikós)

Descendants

• Greek: ερμηνεύω (erminévo)

References

• “ἑρμηνεύω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἑρμηνεύω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• G2059 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible