ἱπποσέλινον

Ancient Greek

Etymology

From ἵππος (híppos, “horse”) +‎ σέλινον (sélinon, “celery”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hip.po.sé.liː.non/ → /ip.poˈse.li.non/ → /i.poˈse.li.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hip.po.sé.liː.non/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ip.poˈse.li.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ip.poˈse.li.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ip.poˈse.li.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈse.li.non/

Noun

ἱπποσέλῑνον • (hipposélīnon) n (genitive ἱπποσελῑ́νου); second declension

1. alexanders (Smyrnium olusatrum)

Inflection

Second declension of τὸ ἱπποσέλῑνον; τοῦ ἱπποσελῑ́νου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ ἱπποσέλῑνον tò hipposélīnon	τὼ ἱπποσελῑ́νω tṑ hipposelī́nō	τᾰ̀ ἱπποσέλῑνᾰ tà hipposélīna
Genitive	τοῦ ἱπποσελῑ́νου toû hipposelī́nou	τοῖν ἱπποσελῑ́νοιν toîn hipposelī́noin	τῶν ἱπποσελῑ́νων tôn hipposelī́nōn
Dative	τῷ ἱπποσελῑ́νῳ tôi hipposelī́nōi	τοῖν ἱπποσελῑ́νοιν toîn hipposelī́noin	τοῖς ἱπποσελῑ́νοις toîs hipposelī́nois
Accusative	τὸ ἱπποσέλῑνον tò hipposélīnon	τὼ ἱπποσελῑ́νω tṑ hipposelī́nō	τᾰ̀ ἱπποσέλῑνᾰ tà hipposélīna
Vocative	ἱπποσέλῑνον hipposélīnon	ἱπποσελῑ́νω hipposelī́nō	ἱπποσέλῑνᾰ hipposélīna
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἱπποσέλινον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱπποσέλινον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette