ὀξύμωρος

See also: οξύμωρος

Ancient Greek

Etymology

ὀξύς (oxús, “sharp, keen, pointed”) +‎ μωρός (mōrós, “dull, stupid, foolish”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ok.sý.mɔː.ros/ → /okˈsy.mo.ros/ → /okˈsi.mo.ros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ok.sý.mɔː.ros/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /okˈsy.mo.ros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /okˈsy.mo.ros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /okˈsy.mo.ros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /okˈsi.mo.ros/

Adjective

ὀξῠ́μωρος • (oxúmōros) m or f (neuter ὀξῠ́μωρον); second declension

1. pointedly foolish; oxymoronic

Inflection

Second declension of ὀξῠ́μωρος; ὀξῠ́μωρον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ὀξῠ́μωρος oxúmōros	ὀξῠ́μωρον oxúmōron		ὀξῠμώρω oxumṓrō	ὀξῠμώρω oxumṓrō		ὀξῠ́μωροι oxúmōroi	ὀξῠ́μωρᾰ oxúmōra
Genitive		ὀξῠμώρου oxumṓrou	ὀξῠμώρου oxumṓrou		ὀξῠμώροιν oxumṓroin	ὀξῠμώροιν oxumṓroin		ὀξῠμώρων oxumṓrōn	ὀξῠμώρων oxumṓrōn
Dative		ὀξῠμώρῳ oxumṓrōi	ὀξῠμώρῳ oxumṓrōi		ὀξῠμώροιν oxumṓroin	ὀξῠμώροιν oxumṓroin		ὀξῠμώροις oxumṓrois	ὀξῠμώροις oxumṓrois
Accusative		ὀξῠ́μωρον oxúmōron	ὀξῠ́μωρον oxúmōron		ὀξῠμώρω oxumṓrō	ὀξῠμώρω oxumṓrō		ὀξῠμώρους oxumṓrous	ὀξῠ́μωρᾰ oxúmōra
Vocative		ὀξῠ́μωρε oxúmōre	ὀξῠ́μωρον oxúmōron		ὀξῠμώρω oxumṓrō	ὀξῠμώρω oxumṓrō		ὀξῠ́μωροι oxúmōroi	ὀξῠ́μωρᾰ oxúmōra
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ὀξῠμώρως oxumṓrōs			ὀξῠμωρότερος oxumōróteros			ὀξῠμωρότᾰτος oxumōrótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ὀξύμωρος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀξύμωρος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette