ὀξύϊνος

Ancient Greek

Etymology

From ὀξύα (oxúa, “beech”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ok.sý.i.nos/ → /okˈsy.i.nos/ → /okˈsi.i.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ok.sý.i.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /okˈsy.i.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /okˈsy.i.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /okˈsy.i.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /okˈsi.i.nos/

Adjective

ὀξύϊνος • (oxúïnos) m (feminine ὀξυΐνη, neuter ὀξύϊνον); first/second declension

1. made of beech wood

Inflection

First and second declension of ὀξύϊνος; ὀξυΐνη; ὀξύϊνον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ὀξύϊνος oxúïnos	ὀξυΐνη oxuḯnē	ὀξύϊνον oxúïnon		ὀξυΐνω oxuḯnō	ὀξυΐνᾱ oxuḯnā	ὀξυΐνω oxuḯnō		ὀξύϊνοι oxúïnoi	ὀξύϊναι oxúïnai	ὀξύϊνᾰ oxúïna
Genitive		ὀξυΐνου oxuḯnou	ὀξυΐνης oxuḯnēs	ὀξυΐνου oxuḯnou		ὀξυΐνοιν oxuḯnoin	ὀξυΐναιν oxuḯnain	ὀξυΐνοιν oxuḯnoin		ὀξυΐνων oxuḯnōn	ὀξυΐνων oxuḯnōn	ὀξυΐνων oxuḯnōn
Dative		ὀξυΐνῳ oxuḯnōi	ὀξυΐνῃ oxuḯnēi	ὀξυΐνῳ oxuḯnōi		ὀξυΐνοιν oxuḯnoin	ὀξυΐναιν oxuḯnain	ὀξυΐνοιν oxuḯnoin		ὀξυΐνοις oxuḯnois	ὀξυΐναις oxuḯnais	ὀξυΐνοις oxuḯnois
Accusative		ὀξύϊνον oxúïnon	ὀξυΐνην oxuḯnēn	ὀξύϊνον oxúïnon		ὀξυΐνω oxuḯnō	ὀξυΐνᾱ oxuḯnā	ὀξυΐνω oxuḯnō		ὀξυΐνους oxuḯnous	ὀξυΐνᾱς oxuḯnās	ὀξύϊνᾰ oxúïna
Vocative		ὀξύϊνε oxúïne	ὀξυΐνη oxuḯnē	ὀξύϊνον oxúïnon		ὀξυΐνω oxuḯnō	ὀξυΐνᾱ oxuḯnā	ὀξυΐνω oxuḯnō		ὀξύϊνοι oxúïnoi	ὀξύϊναι oxúïnai	ὀξύϊνᾰ oxúïna
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ὀξυΐνως oxuḯnōs				ὀξυϊνότερος oxuïnóteros				ὀξυϊνότᾰτος oxuïnótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ὀξύϊνος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀξύϊνος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette