ὀϊστός

Ancient Greek

Etymology

No convicing etymology, but DELG supposes a origin.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.is.tós/ → /o.isˈtos/ → /o.isˈtos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.is.tós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.isˈtos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.isˈtos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.isˈtos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.isˈtos/

Noun

ὀϊστός • (oïstós) m (genitive ὀϊστοῦ); second declension

1. arrow

Inflection

Second declension of ὁ ὀϊστός; τοῦ ὀϊστοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ὀϊστός ho oïstós	τὼ ὀϊστώ tṑ oïstṓ	οἱ ὀϊστοί hoi oïstoí
Genitive	τοῦ ὀϊστοῦ toû oïstoû	τοῖν ὀϊστοῖν toîn oïstoîn	τῶν ὀϊστῶν tôn oïstôn
Dative	τῷ ὀϊστῷ tôi oïstôi	τοῖν ὀϊστοῖν toîn oïstoîn	τοῖς ὀϊστοῖς toîs oïstoîs
Accusative	τὸν ὀϊστόν tòn oïstón	τὼ ὀϊστώ tṑ oïstṓ	τοὺς ὀϊστούς toùs oïstoús
Vocative	ὀϊστέ oïsté	ὀϊστώ oïstṓ	ὀϊστοί oïstoí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ὀΐστευμα (oḯsteuma)
• ὀϊστευτήρ (oïsteutḗr)
• ὀϊστευτής (oïsteutḗs)
• ὀϊστεύω (oïsteúō)
• ὀϊστοβόλος (oïstobólos)
• ὀϊστοβρόχιον (oïstobrókhion)
• ὀϊστοδέγμων (oïstodégmōn)
• ὀϊστοδόκη (oïstodókē)
• ὀϊστοδόχος (oïstodókhos)
• ὀϊστοθήκη (oïstothḗkē)
• ὀϊστοκόμος (oïstokómos)
• ὀϊστοῦχος (oïstoûkhos)

 

Further reading

• “ὀϊστός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀϊστός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN