ὑπόκειμαι

Ancient Greek

Etymology

From ῠ̔πο- (hupo-, “under”) +‎ κεῖμαι (keîmai, “lie”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.pó.keː.mai̯/ → /yˈpo.ci.mɛ/ → /iˈpo.ci.me/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pó.keː.mai̯/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)yˈpo.ki.mɛ/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /yˈpo.ci.mɛ/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /yˈpo.ci.me/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈpo.ci.me/

Verb

ῠ̔πόκειμαι • (hupókeimai)

1. to lie under
   1. (of places) to lie below
2. (various metaphoric senses)
   1. to be put under the eyes, to be submitted or proposed to one
   2. to be laid down as a ground of argument, to be assumed as a hypothesis
   3. to be suggested
   4. to be left at bottom, left remaining, reserved
   5. to be subject, to submit to, to bow down before, be submissive
   6. to be subject to, liable to
   7. to be left behind in pledge, to be pledged, mortgaged
   8. (philosophy) to underlie in thought
   9. (logic) to be subject or subordinate to
      1. (adjectival use) the subject matter
      2. (participle, τὸ ὑποκείμενον) the subject or a proposition (the predicate being τὸ κατηγορούμενον (tò katēgoroúmenon))
   10. (grammar) the present tense

Usage notes

Ὑπόκειμαι is used as the passive counterpart of ὑποτίθημι (hupotíthēmi).

Inflection

    Present: ὑπόκειμαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ὑπόκειμαι	ὑπόκεισαι	ὑπόκειται					ὑπόκεινται
	subjunctive			ὑποκέηται
	optative	ὑποκεοίμην		ὑποκέοιτο					ὑποκέοιντο
	imperative		ὑπόκεισο	ὑποκείσθω
		infinitive				participle
middle/passive		ὑπόκεισθαι				ὑποκείμενος, ὑποκειμένη, ὑποκείμενον

    Imperfect: ὑπεκείμην

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ὑπεκείμην		ὑπέκειτο

(deprecated template usage)

    Future: ὑποκείσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ὑποκείσομαι	ὑποκείσει/ ὑποκείσῃ	ὑποκείσεται	ὑποκείσεσθον	ὑποκείσεσθον	ὑποκεισόμεθᾰ	ὑποκείσεσθε	ὑποκείσονται
	optative	ὑποκεισοίμην	ὑποκείσοιο	ὑποκείσοιτο	ὑποκείσοισθον	ὑποκεισοίσθην	ὑποκεισοίμεθᾰ	ὑποκείσοισθε	ὑποκείσοιντο
		infinitive				participle
infinitive		ὑποκείσεσθαι				ὑποκεισόμενος, ὑποκεισομένη, ὑποκεισόμενον

Synonyms

• (to be proposed): πρόκειμαι (prókeimai)

Derived terms

• ὑποκείμενον (hupokeímenon)

Further reading

• “ὑπόκειμαι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ὑπόκειμαι”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• ὑπόκειμαι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “ὑπόκειμαι”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter